Jaren geleden had ik een kortstondige en hartstochtelijk affaire met een televisiecollega. Standplaats Hilversum. Klein detail: hij was getrouwd. Dat weerhield mijn hart er echter niet van om verliefd op hem te worden.

Op een avond belt hij of ik hem na zijn avondshift wil ontmoeten. In het bos. Het is zijn fantasie om tussen het lover openluchtsex te hebben. Ik krijg ook nog een dresscode: Onder mijn jas (het was frisjes) alleen een string.

Zo gezegd zo gedaan. We spreken af op een parkeerplaats aan de rand van het bos. Wanneer ik om elf uur ’s avonds aan kom, wacht hij al op me. ‘Hmmm…’, zegt hij likkebaardend als hij me in lange zwarte trenchcoat en lange zwarte laarzen ziet, wetende wat daar (niet) onder zit. We wandelen het bos in, langs een zandpad waar ook de boswachter met zijn auto kan komen. Eigenlijk vind ik het doodeng. Het is stikdonker en doodstil. Ik kijk steeds schichtig achterom en tot mijn schrik zie ik in de verte een paar koplampen het zandpad op draaien. Langzaam komt hij dichterbij. Ik ben hier zó niet blij mee. Wat doet een auto hier op dit uur? Je mag hier helemaal niet rijden na een bepaalde tijd. We duiken het ruiterpad op wanneer de auto ons langzaamaan inhaalt. Dan draaien de koplampen naar ons toe en stapt er een iemand uit. Mijn hart zit in mijn keel. ‘Goedenavond’, zegt een mannenstem. ‘Politie.’

Hij wil weten wat we hier doen. ‘Wandelen.’ Niet erg geloofwaardig op dit uur. We moeten ons legitimeren. Mijn geliefde heeft zijn rijbewijs op zak, maar ik heb mijn tas in zijn auto gelegd, die was immers alleen maar overbodige ballast voor onze snode plannen. De agent staat erop dat ik me legitimeer en zo moeten we terug lopen naar de auto’s terwijl hij met de koplampen in onze rug rustig achter ons aanrijdt. Over the walk of shame gesproken.

Wanneer ik mijn rijbewijs opscharrel vraagt hij nogmaals: ‘Jullie waren hier om te wandelen? Wat een raar tijdstip. Zulk mooi weer is het niet.’

‘We hadden wat te bespreken’, antwoord ik nu lichtelijk geïrriteerd. ‘Het is toch niet verboden om in het bos te lopen?’ De agent geeft geen antwoord, pakt mijn rijbewijs aan en verdwijnt in zijn auto. Dan komt hij terug: ‘Ik vind het een vreemd verhaal’, zegt hij. ‘Dus er is nu een vrouwelijke collega onderweg zodat we jullie allebei apart kunnen spreken.’

Ik weet niet wat me overkomt. Mijn minnaar en ik kijken elkaar aan met een blik van: WTF?

Amper vijf minuten later komt er een politieauto aangescheurd met een vrouwelijk agent. Ik moet een stukje meelopen, uit het zicht van de twee mannen. Weer dezelfde vraag wat we hier doen en weer geef ik hetzelfde antwoord: ‘We hadden wat te bespreken.’

‘Oh… en dat doet u met alleen lingerie onder uw jas aan…?’

Ik ben compleet verbijsterd. Hoe weet ze dat? Hoe heeft ze dat gezien? Ik hield de kraag van mijn jas de hele tijd dicht! Misschien juist daardoor!

Ik kan niet anders dan bekennen. ‘Mevrouw, deze man is mijn geliefde en we vonden het spannend om naar het bos te gaan.’ Ik krijg de giecheleritis van de zenuwen.

De agente blijft me strak aankijken: ‘En vraagt u daar geld voor?’

Mijn verbijstering is nu nog groter. Wat?! Ik ben even stil en zeg dan: ‘Of ik hier geld voor vraag? Nee! But I should!’, roep ik. De vraag is zo onverwacht en absurd dat ik in lachen uitbarst. Ik zie dat haar mond trilt, maar ze probeert streng te blijven. Het ijs is gebroken. Dan zegt ze: ‘Ik ga je nog een laatste vraag stellen. Word je op enige manier hiertoe gedwongen?’

‘Nee, ik doe dit ongelooflijk vrijwillig!’, antwoord ik. Ze legt dan uit dat we uit elkaar gehaald worden, omdat als er sprake van dwang is vrouwen pas dan durven te praten. ‘Maar ik geloof je’, besluit ze. ‘Ik maak hier wel rapport van want dit was een officiële oproep. We doen er niets mee, maar dat u het weet.’

We lopen terug en na een kort overleg tussen de twee collega’s vertrekken ze en blijven mijn geliefde en ik beteuterd en wat lacherig achter. We frommelen nog wat aan elkaar, maar de lust is verdwenen, de fantasie verdampt.

Juul kan bijna niet ophouden met lachen en is enorm getroost door mijn verhaal. ‘Gelukkig’, zegt ze. ‘Het kan dus erger. Jij staat geregistreerd onder verdenking van prostitutie!’

Dat had ik me eigenlijk nog niet gerealiseerd. Even denk ik: ‘Lekker chic Sophie.’ Maar ach, ze kunnen op mijn grafsteen schrijven: ‘She has done it all.’

'Als je een plantje geen water geeft, verdort het vanzelf: zo is het ook met de liefde'Lees ook