Mijn eenzaamheid duurt drie kwartier, maar het lijkt wel drie uur voordat ze weer met bed en al wordt binnengereden. Ze zijn met een camera via haar neus naar haar keel gegaan om te zien of de zwelling van binnen naar buiten is, of andersom. Als het van buiten naar binnen is had ze aan de beademing gemoeten, legt de meegekomen ic-arts uit. Dan was langzaam haar luchtweg afgesloten, zo begrijp ik.

Aan het eind van de dag komt haar ‘eigen’ chirurg weer langs. “Ik hoop dat ze morgen de bocht door is”, zegt hij. Dat zegt hij elke dag, maar we zitten hier al vier dagen en het wordt alleen maar erger. “Moet ik die lover van je niet even appen?”, vraag ik haar weer. Maar net als de vorige keer schudt ze haar hoofd.

Eind van de avond ga ik naar huis. De stilte thuis staat in schril contrast met de hectische dag. Naar het ziekenhuis op en neer, tussendoor dieren eten geven, alle vriendinnen op de hoogte houden en troosten, want enkelen zijn zwaar in paniek. Maar ik stel ze gerust. “Joh, over drie weken zitten we gewoon aan de prosecco en melkt ze dit hele voorval uit tot op het bot, haha.”

En dan ineens bekruipt me de geachte: “Wat als ze het niet redt?” Die gedachte heb ik nog niet toegelaten, maar met alle privileges die ik in het ziekenhuis krijg, is dat geen vreemde gedachtegang. Ik moet ademhalingsoefeningen doen om rustig te blijven. Ik weet nog ergens een pammetje op te scharrelen, dat ik anders gebruik tegen mijn vliegangst. Die komt nu uitstekend van pas.

Het is zo’n vreemd idee dat er een reële kans is dat je een van je vriendinnen zou kunnen verliezen. We denken immers allemaal dat we het eeuwige leven hebben. We gaan uit, drinken, daten, hebben een getrouwde minnaar of een potentiële verkering. De geraniums zijn nog ver weg. Dus wie staat er stil bij de dood? En wie staat er aan je ziekbed, wanneer je werkelijk tussen hemel en aarde zweeft? Dat is voor mij een parameter voor echte liefde. Mijn vriendinnen zouden er allemaal zijn, maar zou Mehmet mij door dik en dun steunen? En met die gedachte val ik in slaap. Het pilletje doet zijn werk.

De volgende ochtend ga ik weer vroeg naar haar toe. Wanneer ik haar kamer binnenkom valt de baksteen van mijn hart af. Ze heeft haar ogen half open! Haar oogwit is compleet bloeddoorlopen, maar ze kan me zien. Ze kan zelfs een beetje praten. Wanneer de arts even later langskomt voor de ochtendronde, zegt hij: “Ze is de bocht door”. En ik zie ook bij hem de enorme last van zijn schouders vallen.

Getrouwde minnaar

Ze wil haar telefoon en ik zie dat haar getrouwde minnaar heeft geappt. ‘Hé, gaat het een beetje?’ Ze dicteert wat ik terug moet appen. ‘Heb wat complicaties. App je later als het wat beter gaat.’

‘Oké, houd je haaks’, schrijft hij vrolijk terug met een hartje en een duimpje. “Stuur een foto”, zeg ik. Blijkbaar is zijn lauwe reactie genoeg voor haar om inderdaad een foto te sturen. “Ik ben toch onherkenbaar”, lacht ze zuinigjes.

‘Jezus, wat hebben ze met je gedaan?!’,  schrijft hij terug. En vervolgens stuurt hij een foto met een zielig gezicht. ‘Ben naar de mondhygiëniste geweest. Kunnen elkaar de hand geven. Wat een pijn!’

Wat een ongevoelige klootzak! Zijn minnares ligt half dood te gaan, maar hij heeft pijn van zijn tanden schoonmaken. Ik weet dat mannen ongelooflijk kleinzierig zijn, maar een zielige foto van jezelf?! Really?

Mijn Mehmet staat net als de lover van Juul, ook even in de wacht. Af en toe vraagt hij: “Hoe gaat het met je vriendin?” Maar hoe zenuwslopend het werkelijk is, beseft ook hij niet. Ook ik krijg foto’s van het voetbalveld, van de sportschool, of een toegewuifde zoen. Dus uiteindelijk net zo als getrouwde Gerben, same shit, different toilet.

In de volgende dagen gaat het hard met Juul. Dag zes histamine eraf, dag zeven de prednison, en na acht dagen mag ze naar huis. Wat een feest. De hele dag door wordt er aangebeld met bloemen. Het lijkt zo langzamerhand wel een crematorium. Juul ligt met een lekkend hoofd in bed, maar ze is in ieder geval thuis.

Er is er slechts een die schittert door afwezigheid. Haar Gulle Minnaar. Hij komt niet verder dan een app: ‘Fijn dat je weer thuis bent.’ Wat heerlijk, een verhouding met een getrouwde vent…

Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt vrijdag 23 juli om 20.00 uur op LINDA.nl.
*Sophie is niet haar echte naam

Lees ook
‘Nu ze tussen leven en dood zweeft, wil ze haar geheime minnaar niet zien’