Tevoren had ik alle waarschuwingen in de wind geslagen en met veel bravoure geroepen: “It has a tattoo and a dick and that’s all that matters“, en zelf het hardst gelachen om mijn stoerdoenerij. Wist ik veel dat ik verliefd zou worden. En nu zit ik op de blaren. Ik huil, ik loop hard (hartzeer is altijd goed voor de lijn) en luister eindeloos naar Sleeping Sun van Nightwish.

Een prachtig, treurig lied waarvan je zelfs op je beste dagen in een diepe depressie zinkt. Ik zwelg in mijn ellende. Ik dacht dat liefdesverdriet anders zou zijn als je ouder bent. Dat ik inmiddels zoveel eelt op mijn ziel zou hebben dat ik een afwijzing zo van mij af zou laten glijden. Maar niets is minder waar. Het voelt precies hetzelfde als vroeger. Dat on-ge-loof-lij-ke kutgevoel. Als je thuis bent wil je naar buiten, als je buiten bent wil je naar huis. Nergens rust, maar thuis kun je tenminste huilen.

Waarom ben ik zo’n emotionele zot? Waarom ben ik zo open? Waarom laat ik me zo meeslepen door mijn emotie? Ik neem me stellig voor: vanaf nu nooit meer. Ik blijf in de toekomst cool & collected.

Een van mijn vriendinnen komt ‘s avonds langs met bubbels omdat ze weet dat ik daar dol op ben: “We vieren het leven en de liefde, sis”, zegt ze. “Cheers”, en laat het zichzelf ook goed smaken. “Mens, hou op. Het is effe lullig de eerste liefde na zo lang, maar geen vent is jouw tranen waard. En je wordt er alleen maar lelijk van. Trouwens, wie weet laat hij toch nog wat van zich horen.”

Ik weet echter beter. Ik moet dit uitzitten. Zoals ik altijd tegen een ander zeg: “Doorademen. Het lijkt nu van niet, maar het gaat over. Bij elke ademtocht heel je een beetje, dus gewoon doorademen.”

Ik kijk in de spiegel en mijn vriendin heeft gelijk, ik zie er niet uit. Dikke ogen, dikke neus, vlekkerig, pafferig. Bah. “Ik heb zaterdag een feestje en jij gaat gewoon mee. Zorg dat je er toonbaar uitziet. Dus geen gejammer meer.”

Ik probeer het en het ene moment denk ik: fuck it, om het volgende moment weer te jeremiëren. Maar wanneer het zaterdag is, hijs ik me toch in een leuk pakje en ga met mijn vriendin mee naar het feest.

Ik doe mijn uiterste best me te vermaken. De mensen zijn leuk, er is heerlijk vegan eten. En dan licht mijn telefoon op. Ik open mijn app en mijn hart maakt een koprol. Deniz. ‘Hoe gaat het?’

‘Goed’, lieg ik. Op de vraag hoe het met hem gaat antwoordt hij dat hij met zijn ex of vriendin, geen idee hoe ik haar status moet benoemen, de stad in is geweest en blabla. Dank voor de info. Not.

‘Was magisch met jou’, zie ik dan ineens op mijn beeldscherm verschijnen. ‘Heb er van de week vaak aan gedacht. Onze heerlijke gesprekken. Je bent zó intens.’ ‘Jíj hebt gekozen Deniz’, antwoord ik. En dan tik ik erachter aan: ‘Helaas…’ en wanneer ik het zie staan denk ik: shit, veel te lief slapjanus, en haal het weer weg.

‘Wat heb je verwijderd?’, appt hij terug. ‘Je mag alles tegen me zeggen…. Ik hou van jou.’ Hij houdt van mij?! ‘Verleden week woensdag was zo fijn’, zegt hij. ‘Ik zou willen dat ik altijd in dat moment zou kunnen leven. Je bent te bijzonder om los te laten. Te lief.’

Huh? Ik kan niet geloven dat hij dit allemaal zegt. Zet mijn bril er even bij op om te checken of het er echt staat. Het lijkt wel een film en ik vergeet voor het gemak even dat ik ben gedumpt voor zijn ex. Tijdens het feestje zit ik onbeschoft op mijn telefoon, ik meng me niet meer in het gedruis tot ik wegga. Eenmaal thuis kletsen we tot diep in de nacht. Hij zegt nog tig keer dat hij van me houdt tot we allebei in slaap vallen met onze telefoon nog in de hand. Maar over hoe het nu zit met zijn ex wordt niet gesproken. Dat komt morgen.

Sophie (58, pseudoniem) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen. De volgende aflevering verschijnt zaterdag 11 juli om 12.00 uur op LINDA.nl.

Wil je Sophie en onze andere columnisten, interviews en artikelen nog gemakkelijker volgen, schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief. De nieuwe aflevering verschijnt vanzelf in je mailbox.

Lees ook
‘Er is geen enkele aanwijsbare reden, maar ik voel dat er iets mis is’