Ik raak in een positie die ik niet wil. Hij appt elke dag, hij belt, maar als het op afspreken aankomt, ben ik nummer zoveel in de rij. De kinderen, zijn broer, zijn ouders en als er dan eventueel ruimte over is, ben ik aan de beurt.

Ik zou natuurlijk meer hard to get moeten spelen, maar ik vind het veel te leuk als hij komt. Dus als hij tijd heeft, maak ik tijd. Bovendien heb ik geen ruggengraat als het op Mehmet aankomt. Ik ben een vogel voor de kat. Ik zie maar één oplossing: afleiding!

Er wachten nog wat matches op de Tinder-reservebank, dus ik neem de collectie even door.

Ene Leon is nogal een aanhouder. Hij stuurt me geregeld een prachtig stukje poëzie. Een man die mooi schrijft en een rijk vocabulaire heeft, vind ik aantrekkelijk. Hij is lang, heeft een bos krullen en ik geef hem mijn nummer. Leon is zo in zijn nopjes dat zijn doorzettingsvermogen vruchten heeft afgeworpen dat hij onmiddellijk wil afspreken. Hij heeft een boot, of ik zin heb om te varen. Door Utrecht. De weersverwachtingen zijn uitstekend, dus ik doe het.

We spreken ergens af waar ik makkelijk kan opstappen. Ik ben iets eerder en geniet op het terras van het prachtige weer. Dan komt er een enorme sloep aanvaren. Felgekleurde loungekussens, touw langs de buitenkant van de boot, prachtig!

Ik zie mijn date, die mij ook al heeft ontdekt en enthousiast zwaait. De moed zinkt me in de schoenen. Ik begrijp ineens waarom hij zijn foto’s allemaal van boven heeft genomen. Je ziet dan geen postuur. Oké, hij is inderdaad lang, maar ook enorm vadsig. Nu vind ik een stevige man helemaal niet erg, maar hij heeft een dikke vrouwenkont en thunder thighs die onder zijn lange korte broek uitkomen.

“Hi”, roept hij en springt zwierig op de kant om aan te leggen. Hij is duidelijk niet zo teleurgesteld als ik. “Eindelijk, Sophie!” En dan zwoel erachteraan: “Je bent het wachten alleszins waard.”

Hij helpt me de boot in en ik hoop dat zijn persoonlijkheid en het boottochtje door de Utrechtse grachten alles goedmaakt. Leon heeft champagne aan boord en de zon schijnt op mijn neus. Ik lig languit op de enorme loungebanken. Het leven is zo slecht nog niet.

Hij vertelt wat over de route en over zichzelf. En nog meer over zichzelf. En nóg meer. Over zijn slechte huwelijk, de moeilijke scheiding waar hij in is verwikkeld en dat hij zichzelf ook wel eens plezier gunt. Hij gunt zichzelf een vrouw zoals ik, daarom bleef hij zo aanhouden om af te spreken.

Een vrouw zoals ik? Hoe weet hij wat voor vrouw ik ben? Het enige wat ik doe is af en toe wat ‘hmm-en’, meer is niet nodig. Hij wauwelt maar door. Af en toe vraag ik iets over een gracht of gebouw waar we langs of door varen in de hoop hem een beetje af te leiden. Maar nee hoor, zodra de vraag is beantwoord, gaat hij weer verder met zijn padvindersverhalen. En ik kan niet van die boot af!

Na twee uur zijn we bijna weer bij het vertrekpunt. Ik draai me om en zeg: “Heb je mij helemaal niets te vragen? Je praat zoveel over jezelf. Is er niets wat je over mij wilt weten?” Hij kijkt me een beetje verbouwereerd aan. “Natuurlijk wel! Bij onze volgende date wil ik alles van je weten.”

Ik blijf hem alleen aankijken. En zwijg. Alsof er nog een volgende date komt. Waar halen mannen toch het lef vandaan. Het idee dat ze recht op je hebben. Recht om mijn oren als vuilnisvaten te gebruiken, recht op een volgende date en bij het afscheid recht om aan me te zitten. Want als we van de boot afstappen en hij meeloopt naar de auto, slaat hij plots zijn arm stevig om mijn middel en drukt zich strak tegen mij aan.

“Ik ben een master in the bedroom”, zegt hij dicht tegen mijn gezicht. “Jij hebt iets heel speciaals… iets …dat ik je wil meevoeren in het duister. Ik wil jou ontdekken, ik wil dat jij je onderdanigheid ontdekt. Ik ga je daarin leiden. Met respect. Ik zal je iets laten beleven van het hoogste niveau. Mooie Sophie, durf jij deze reis met mij aan?”

“Nou Leon”, antwoord ik droogjes. “De reis die ik als eerste ga maken is richting huis. Dank voor de boottocht.”

Ik haal zijn arm weg en stap in mijn auto. Ik kan hier totaal geen natte sokken van krijgen. Twee uur lang dat gewauwel en dan sex op ‘het hoogste niveau’? Wat mag dat wel niet zijn dan? Ik zet onderweg keiharde metal op om dat geneuzel uit mijn hoofd te krijgen.

Vlak voor ik thuis ben krijg ik een app. Mehmet: ‘Ben je vrijdagavond thuis?’ ‘Zeker’, antwoord ik. Ik heb mezelf in mijn voet geschoten. Door mijn afleidingsmanoeuvre, vind ik hem alleen maar leuker. De vogel en de kat…

Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt vrijdag 7 mei om 20.00 uur op LINDA.nl.

Lees ook
‘Ik heb gewaarschuwd: een verhouding met een getrouwde man is spelen met vuur’