Op zich niet verkeerd dat de eerste hysterie van verliefdheid eraf gaat, want dat geeft ook meer rust. De eerste jaren met mijn geliefde waren een rollercoaster. Ik dacht toch minimaal eens per maand dat hij het uit ging maken; zijn tone of voice was anders, hij had iets niet of juist wel gezegd. Paniek! Anxiety! Of ik was ervan overtuigd dat er kapers op de kust waren. Immers als je verliefd bent, denk je dat iedereen ziet wat jíj ziet; God’s gift to women, die per ongeluk in jouw web is gevlogen. Dat was niet goed voor mijn hart.

Gelukkig is die onzekerheid over en spring ik niet van een brug omdat hij boos is. Zoals een vriend – wiens vrouw dezelfde anxiety als ik had – van ons zegt. “Ruzie is slechts een hobbel (of kuil) in de weg, daarna reis je weer samen verder.” Het duurde echter even voor ik me dat realiseerde. Nu kibbelen Mehmet en ik zoals iedereen van tijd tot tijd, gaan we naar de wc voor een nr. 2 en hangt mijn mascara soms op mijn kin ook al is hij thuis.

Dingen veranderen, relaties veranderen. Zo vroeg Mehmet in het begin steevast wat ik aan had als we niet bij elkaar waren, graag geïllustreerd met foto. Dus kreeg hij de OOTD (Outfit Of The Day) toegestuurd. Dat gebeurt nog maar zelden. En de opwinding als ik sexy lingerie aanhad! Het verrassingseffect was formidabel!

Nog steeds klopt zijn hart vol verwachting als ik me ‘even ga verkleden’, maar een verrassing is het niet. Hij vindt het heel gewoon dat ik me voor hem uitsloof.

Natuurlijk heeft elke relatie pieken en dalen, maar wanneer er in het dal in de verste verte geen heuveltje is te zien, dan heeft de sleur definitief zijn plek gevonden. Ik herken het al van een afstand, vooral in een restaurant. Twee zwijgende mensen. Het enige wat ze elkaar te melden hebben, is of hun biefstukje goed gebakken is of dat er nog een supplementje frites moet komen.

De Britse fotograaf Martin Parr heeft er dertig jaar geleden zelfs een hele fotoserie van gemaakt met de toepasselijke titel Bored Couples. Allemaal stellen die in een restaurant zwijgend tegenover of naast elkaar zitten. Het eten is goed, de liefde verschrompeld, de passie is op. Het bloemetjesbehang is interessanter dan de man of vrouw met wie ze lang en gelukkig zouden leven.

Dan de stellen met jonge kinderen. Het normale leven is rennen en vliegen van school naar werk, naar kinderopvang en sportclub, koken en de hond uitlaten. Je zou dus zeggen dat tijdens een vakantie de liefde weer opbloeit. Tijd en aandacht voor elkaar. Niets is minder waar. Het is de hele dag opletten of je kroost niet verdrinkt, niet wegloopt en niet verbrandt. Niet leuk met je partner spetteren in het water of om drie uur ‘s middags al aan een cocktail bij de poolbar.

Als je zo’n gezellig vakantiegezin dan ’s avonds in het restaurant tegenkomt, zie ik de ouders met klotsende oksels hun kinderen bij elkaar aan tafel houden en daarna terug naar de kamer want je kunt ze moeilijk tot twee uur ophouden. Heel af en toe zie je vader nog weleens in zijn eentje een biertje halen in de hotelbar. Zijn vrouw ligt al te slapen met de kinderen. Zij is doodop. Maar goed, “als de kinderen het maar leuk hebben”, is het credo.

De Dagelijkse Sleur is voor mij een schrikbeeld, maar het is ook een onderdeel van het leven. Ik zie het aan mijn vriendinnen en vooral hun kinderen. Die trouwen, verliefd, verloofd, getrouwd en dan het eerste kindje. Zo bijzonder. Hun tweede is al gewoner en van hun relatie is de glans af. Het leven neemt gewoon zijn gang.

Volgens de Amerikaanse wetenschapper Arthur Aron is sleur levensgevaarlijk voor je relatie. Net zo gevaarlijk als overspel. Wie het huwelijkse leven als routine ervaart, voelt zich minder verbonden met de partner en ongelukkig. Nu zal niet iedereen zijn biezen pakken omdat het leven te gewoontjes wordt, maar als het gevolg daarvan is dat je niet meer echt interesse toont of hebt in elkaar, je steeds meer je eigen gang gaat en je je ergert aan elkaar, dan is het tijd om andere plannen te maken.

Kun je het voorkomen? Geen idee. Ik heb altijd bovenstaande gedaan: vertrekken. Ik houd niet van liefde die op het waakvlammetje staat te verpieteren. Toegegeven, het is met een LAT-relatie en het feit dat we samen geen kinderen hebben een stuk makkelijker om het vuurwerk erin te houden. Daarbij zijn we net zo verschillend als dat we hetzelfde zijn. We lachen om dezelfde dingen, we zijn allebei twee avonturiers en we nemen dingen van elkaar aan. Aan de andere kant is hij supernetjes en ik een chaoot en is hij emotioneel geconstipeerd en ben ik emotioneel incontinent. Dat houdt de reuring er wel in.

En mocht het saai worden, dan gaat mijn ADHD brein vanzelf op zoek naar de volgende dopamineshot om spanning erin te houden. Dood gaan we allemaal, maar alsjeblieft niet van verveling.

'Het vertrouwen moest hersteld worden, volledige toegang tot zijn mobieltje was een schamel begin'Lees ook