‘Besef je dat je na zaterdag van mij bent?’, zegt hij.

‘Hoe bedoel je?’

‘Geen andere dates, geen Tinder, dat bedoel ik.’

‘Dat spreekt toch voor zich’, bevestig ik en denk later na over de woorden: ‘Je bent van mij’. Wat is dat eigenlijk? Ben je dan iemands bezit? Word je zo gezien? En wat doe je met een bezit? Stof je dat af en geef je dat water? Ga je vertellen wat wel en niet mag?

Vooral dat laatste vind ik een buitengewoon vreemd fenomeen. Wanneer je een vrouw vraagt iets te ondernemen, zeg een weekendje Parijs met een stel vrienden, en ze antwoordt: ‘Nee, dat wil mijn man niet.’ Dat is de vraag niet. Ik vraag: ‘Heb jíj zin om mee te gaan?!’

Of als je in de stad loopt met een vriendin. Ze ziet een paar leuke schoenen en wanneer je aanmoedigt ze te kopen, zegt ze: ‘Nee, laat ik het maar niet doen. Hans vindt dat ik al genoeg gekocht heb deze maand.’ Huh? Vindt Hans dat? En wat vind jij?! Krijg je zakgeld? Heb je zelf geen inzicht in je budget? Het is toch niet afhankelijk van Hans’ goedkeuring?

Dit gedrag kan geen plek vinden in mijn belevingswereld. De ene volwassen mens die een andere volwassen mens iets gaat verbieden en dan noemen we het zorgzaam. Net als dat jaloezie vaak wordt geassocieerd met liefde.

De vader van mijn dochter vertoonde ook dat gedrag. Jaloezie. Met name toen we bij zijn ouders in Marokko waren. Mocht ik ineens dingen niet. In het begin dacht ik: O, hij houdt zoooo veel van me! Maar dan zie je dat het ego is en krijgt het iets potsierlijks. Ik kreeg er de slappe lach van. Daardoor was het vreemd genoeg snel over. Sterker nog, hij moest er zelf ook een beetje om lachen.

Het ‘Je bent van mij’ van Mehmet heeft echter iets erotisch, niet bezitterig of bedillerig. En ik ben er altijd nog zelf bij als het anders zou zijn.

Hoewel we pas ’s avonds hebben afgesproken, staat de hele zaterdag in het teken van Mehmet. Opruimen, de bikinilijn, wat trek ik aan en vooral; wat trek ik eronder aan.

Om half acht ben ik kant en klaar en heb ik nog een half uur om zenuwachtig te zijn. En dan ineens gaat de bel. Quasi rustig loop ik naar de deur en twee minuten later zit hij gewoon in levende lijve naast me op de bank, prinsheerlijk te zijn.

We drinken bubbels, praten. Natuurlijk hebben we sex. Aangezien ik de afgelopen jaren weinig seksueel gerecreëerd heb, voelt het wat onwennig. Beetje opgelaten. Maar hij kijkt naar me zoals een man naar een vrouw hoort te kijken. Alsof ik de mooiste van de wereld ben. En zo kijk ik ook naar hem. Ik vind hem allemachtig prachtig.

Zoals hij al waarschuwde, is hij dominant. Ik kon me er niet helemaal een voorstelling bij maken, maar wat een gemak! Je hoeft zelf niets te bedenken, dat doet hij. Hij kent op onderdelen mijn lichaam beter dan dat ik het zelf ken. Hij doet aan vechtsport en is zo sterk dat hij me met een hand moeiteloos kan optillen.

Ik weet niet of het is omdat de spanning zo hoog is opgelopen of omdat zo’n alfaman voor mij een geheel nieuwe ervaring is, maar hij is the best lay ever. Een tot leven gekomen masturbatiefantasie.

“Waarom heb ik je niet eerder ontmoet?”, fluistert hij in mijn oor. “Waar was je al die tijd?”

Zoals tevoren afgesproken, blijft hij niet de hele nacht. Heerlijk. De reden waarom ik bijna nooit thuis afspreek is omdat ik dan niet kan weggaan wanneer ik wil. Ik slaap slecht naast iemand. Bovendien is wilde sex slecht voor je looks. Je haar staat recht overeind, je mascara hangt op je kin, je wordt verfomfaaid wakker en je stinkt. Dat doe ik graag alleen.

Wanneer hij me in de kleine uurtjes welterusten zoent, zit ik nog zeker een uur alleen op de bank. In een soort roes. Ben ik verliefd? Geen idee. Is hij serieus? Geen idee. Was het geweldig? Absoluut.

Lees ook
‘Fellatio, pijpen in het Latijn. Heerlijk woord. Doet me denken aan de operette. Zo vrolijk!’