Een jaar later is er veel veranderd en weinig veranderd. Veel, omdat de verhalen alleen maar talrijker en heftiger zijn geworden. Vorig jaar ging het nog over bescheiden opvliegers en anderhalve kilo extra rondom de taille, tegenwoordig vliegen de doorweekte lakens, gortdroge mossels en onverklaarbare en onverwachte woedeaanvallen me om de oren.

Mijn eigen toestand is nog steeds hetzelfde. Ik heb nog nergens last van. Denk ik. Het rare is: ik wéét het dus niet. Ik heb wel wat klachten, maar heeft niet iedereen die? Ik kan oprecht niet zeggen of ze menopauze gerelateerd zijn.

Een voorbeeld: ik heb best wat hardnekkig buikvet. Maar dat heb ik al sinds ik ooit een negenponder uit mijn lendenen duwde. En mogelijk wordt een en ander in stand gehouden door de twee bellen Verdejo die ik elke avond achteroversla.

Een ander, iets recenter voorbeeld: de laatste weken was ik enorm gestrest en down. Jankerig ook. Als twintiger heb ik een zware depressie gehad en ik was als de dood dat die ineens weer de kop op stak; je hoort vaak genoeg dat het blijft sluimeren als het eenmaal in je systeem zit.

Maar ineens bedacht ik me dat het ook weleens de overgang zou kunnen zijn. Stemmingswisselingen, angst, somberheid: blijkbaar allemaal shit die vaak bij de overgang hoort. Omdat ik nu ook officieel bij de club hoorde, moest ik ook maar lid worden van al die Facebookgroepen over bio-identieke hormonen en andere oplossingen. Ik las wat posts en ik begreep er geen reet van. Ik kan het niet mooier maken dan het is: ik ben gewoon te dom voor de overgang. Want het is namelijk niet zo dat je in de overgang een tekort hebt aan één hormoon en dat je dat oplost met een zalfje of spray waar dat hormoon in zit. Je kunt blijkbaar ook een teveel hebben van dat hormoon en dan breekt de pleuris uit als je het aanvult. Geloof ik. Weet ik veel. Zoals ik al zei: ik snap het allemaal niet.

Toen ik in een van die Facebookgroepen mijn situatie uitlegde en vroeg welke route ik het beste kon nemen omdat ik door de bomen het bos niet zag, kreeg ik binnen een paar minuten een veeg uit de pan van een ’topbijdrager’. Het was niet de bedoeling dat ik hier zulke basic, (domme?) vragen stelde. Als ik namelijk even vier uur door oude berichten en bijlagen ging scrollen, kon ik het zelf ook wel bedenken. Van schrik verwijderde ik meteen mijn bericht en zegde ook maar gelijk mijn lidmaatschap van de groep op. Ik was al neerslachtig en angstig en zo’n Karen-reactie was nou niet bepaald helpend voor mijn gemoed en levensvreugde.

Maar een paar dagen later was mijn dreigende depressie ineens verdwenen. Na mijn vakantie was ik meteen weer zestig uur per week aan de slag gegaan en er stonden een paar dingen mijn agenda waar ik huizenhoog tegenop zag. Pas toen ik ze had afgestreept, merkte ik hoe zwaar ze op me hadden gedrukt.

Inmiddels ben ik dus weer gewoon weer mezelf. En nog steeds niet echt in de overgang. Geloof ik.

‘Ik identificeer me gewoon niet met 50. Als je 50 bent, ben je een mevrouw’Lees ook