Hè hè, ik hoor bij de club. Ik ben officieel een boomer. Er is mij iets gebeurd waarvan ik zeker wist dat het mij nooit zou overkomen: ik ben gescamd.
Niet zo vreselijk als je weleens voorbij ziet komen op social media hoor. Niemand heeft zich voorgedaan als mijn zoon en me via WhatsApp mijn karige vermogen ontfutseld. Zo oud ben ik nou ook weer niet.
Het is overigens wel een grote angst dat mijn moeder en stiefvader daar ooit intrappen. Vooral hij is digitaal handig voor een tachtiger, maar die klootzakken zijn zo gehaaid dat ik vermoed dat hij na een beetje duwen zonder morren geld overmaakt als hij denkt dat een van ons erom vraagt. Ik waarschuw ze regelmatig: geen van hun kinderen zal ooit via WhatsApp om geld vragen, dus als dat wel gebeurt, is het hoogstwaarschijnlijk niet echt. En als je twijfelt: bél.
Mijn eigen scam heeft me ‘maar’ 150 euro gekost (maar toch), en een aanzienlijk deel van mijn zelfrespect. Want ik was een beetje dom.
Ik wil al heel lang een Pipistrello lamp; zo’n plexiglas palm uit de jaren ’60. Toen ik klein was, hadden we er meerdere in huis. Het waren de pronkstukken van mijn vader zaliger, die een verrassend goede interieursmaak had. Maar goed, voor mij bleef het bij dromen, want die krengen zijn allejezus duur. Ik was dan ook intens blij dat ik online een nepper had gevonden die een exacte kopie leek van het origineel (het wás ook het origineel, bleek. Een foto ervan in ieder geval). Normaal kijk ik altijd even op Trustpilot als ik bestel bij een onbekend bedrijf, maar wat kon hier nou helemaal misgaan? Het verkopende bedrijf heette Cozy Corner en was Nederlands. Het klonk ook heel gezellig.
Ik vond het wel wat gek dat ik – na twee weken pas – een track & trace vanuit China kreeg voor een bestelling bij een Nederlands bedrijf, maar naïef als ik ben, voelde ik geen nattigheid. In China maken ze ook best mooie dingen.
Mijn unboxing-ervaring was echter zo teleurstellend dat het bijna grappig was: de lamp was zo klein dat hij in een surprise ei had gepast. Alsof iemand Pipistrello per ongeluk te heet had gewassen (hij kwam trouwens wel in een doos waar een Ektorp hoekbank in had gepast).
De lamp was om te janken zo goedkoop en lelijk. Gemaakt van plastic waar ze ook kermisspeelgoed van maken. Ali Express zou zich ervoor geschaamd hebben.
Retourneren deden ze niet aan, sorry. Ze konden me 60 procent korting geven op de aankoop van mijn volgende kermisprul (as if) of 20 procent van mijn aankoopbedrag terugstorten.
Na wat heen en weer gemail en stevige taal van mijn kant boden ze me 40 procent van het aankoopbedrag. Meer zou ik er niet uitkrijgen, dus vooruit dan maar. Uiteraard heb ik nooit een cent gezien.
Heel voorzichtig ben ik weer online aan het snuffelen naar een Pipistrello. Ik heb kunnen ruiken aan het idee van die nostalgische lamp in m’n huis en wil hem gewoon hebben. De allerkleinste kan ik wel betalen. Die is net wat groter dan een surprise ei-speeltje. Maar wel echt.
''Als je broer maar niet weer een Viennetta koopt', zei mijn moeder. 'Hij maakt zich er veel te makkelijk vanaf''
Suus Ruis is journalist, columnist en (scenario)schrijver. Dit jaar is ze 50 geworden, en hoewel je dat getal als vrouw tegenwoordig dient te omarmen, omarmt Suus helemaal niks. Suus is gescheiden en woont samen met haar 15-jarige zoon in het Gooi.
