50-blackout

“O ja.” Kut. Het klinkt te idioot voor woorden, maar ik had gewoon een soort 50-blackout. Alsof er voor mij na 49 iets anders komt dan voor de rest van de wereld. Mijn zus was eind vorig jaar al aan de beurt. “Ik ben 50, wat is dit leuk!” plaatste ze op haar socials, vergezeld van blije foto’s met slingers en vlaggetjes. Het is maar wat je leuk vindt.

Ja, je kunt het maar beter wel worden dan niet, om er een cliché in te gooien. Maar ik identificeer me gewoon niet met 50. Als je 50 bent, ben je een mevrouw. Misschien heb ik er zo veel moeite mee omdat ik nog steeds mijn shit niet voor elkaar heb. Ik heb leuk werk als journalist, maar mijn echte doorbraak als bestsellerauteur en scenarioschrijver laat op zich wachten. Ik heb hier en daar een laf succesje, maar het is het allemaal nét niet. En is een doorbraak na je 50ste überhaupt niet een beetje sneu?

Zelfvertrouwen

Mijn administratie en kasten zijn een zootje, ik voed mijn teckel net zo matig op als mijn tienerzoon en zit regelmatig vast aan niet passende of lelijke kleren en andere miskopen, omdat ik te laat ben met retourneren. Als ik enge belastingbrieven verwacht, loop ik drie weken lang met een grote boog om mijn postbus heen.

Er zitten absoluut voordelen aan het ouder worden. Ik doe niet veel dingen meer waar ik geen zin in heb, zeg het als ik het ergens niet mee eens ben en het interesseert me bar weinig wat anderen van me vinden. Wat je wint aan zelfvertrouwen wordt echter ogenblikkelijk onderuit geschopt door het lichamelijk verval. Want dat gaat na pak hem beet je 47ste snel! Sinds vorige week werkt de face ID van mijn iPhone niet meer voordat ik ’s ochtends mijn eerste kop koffie heb gehad.

Orde op zaken

Ik heb nog iets meer dan acht maanden om orde op zaken te stellen. Verantwoordelijk te worden. Dan voelt vijftig wellicht natuurlijker. Ik wil minder Bridget Jones, meer Máxima/Jennifer Lopez (beiden de vijftig gepasseerd en Uitermate Stabiel en Geslaagd Persoon). Als eerste grotemensenstap ben ik begonnen met het uitmesten van mijn kledingkasten.

Een van de eerste dingen die op de recycle-stapel ging, was een spijkerrokje dat op het nippertje mijn billen bedekt. Ik weet nog hoe mijn moeder rond de eeuwwisseling tijdens een vakantie opmerkte dat ‘dit echt niet kon’. Ik ben het eindelijk met haar eens. Ik ben dan wel geen mevrouw, maar geen hotter than my daughter-praktijken hier. Bovendien zal ik de billen van J.Lo wel nooit krijgen.

Suus Ruis: 'Het lijkt alsof anderen het ouder worden omarmen, terwijl ik worstel met mijn naderende vijftigste verjaardag'Lees ook