Sander de Hosson is longarts en zet zich tevens in voor ‘de best mogelijke palliatieve zorg’. Op LINDA. deelt hij zijn meest ontroerende en heftige verhalen.
“Ik wil alles goed regelen voor als ik doodga.” Het is iets wat ik regelmatig hoor tijdens mijn spreekuur. Mensen willen grip houden, ook op het sterven. En dat begrijp ik. Ze maken lijstjes, regelen de begrafenis tot in detail, schrijven brieven voor later en proberen zelfs het sterfproces zelf voor te bereiden. Ze zoeken houvast in een tijd waarin alles wankelt.
Ook medische beslissingen worden steeds vaker van tevoren besproken. Patiënten willen soms vooraf bespreken welke medicijnen ze straks wel of niet willen. Ze vragen – terecht – naar palliatieve sedatie, willen daar op tijd mee beginnen, niet te vroeg, niet te laat. Maar dan leg ik ze uit dat ook dit, net als het sterven zelf, zich ook niet volledig laat plannen. Sedatie is geen knop die zorgverleners omzetten als de tijd rijp lijkt. Het is een afweging, afhankelijk van niet goed meer te bestrijden klachten, het juiste moment, de context. Ook hier is ruimte nodig – voor het proces zoals het zich aandient, niet alleen voor het scenario zoals we het bedenken.
