Sander de Hosson is longarts en zet zich tevens in voor ‘de best mogelijke palliatieve zorg’. Op LINDA. deelt hij zijn meest ontroerende en heftige verhalen.
Ze is met een flinke longontsteking binnengebracht op de spoedeisende hulp. Voor haar leeftijd heeft ze een beperkte medische voorgeschiedenis, eigenlijk alleen suikerziekte.
Ze is niet knallend ziek, maar toch spreek ik met haar af dat we haar even opnemen. Het lijkt me verstandig om via het infuus antibiotica toe te dienen, omdat er toch wel veel ontsteking op de longfoto te zien is.
We maken grapjes. Volgende week is ze jarig – of ik er wel voor wil zorgen dat ze er dan weer een beetje fatsoenlijk uitziet. Ze maakt een ontspannen indruk. Haar echtgenoot zit ernaast, een paar olijke knipogen gaan over en weer. “Komt wel goed”, zeg ik met een glimlach. Daarvan zal ik later spijt hebben.
Nog geen twee uur later word ik gebeld door de verpleegkundige van de longafdeling. “Meteen komen”, wordt er geroepen. Het is nauwelijks verstaanbaar door het lawaai op de achtergrond. Piepjes. “Reanimatie”, hoor ik voor het gesprek abrupt wordt beëindigd.
Als ik arriveer zijn ze net gestopt met reanimeren. De arts-assistent en anesthesist praten me bij: “Ze kreeg acute hartritmestoornissen. Er was sprake van ventrikelfibrilleren. We hebben elektroshocks gegeven, meerdere keren. Meer dan tien minuten geen output. We zijn gestopt. De echtgenoot is in de familiekamer gaan zitten. Hij weet het nog niet. Hij weet nog niet dat ze dood is.”
Met lood in mijn schoenen loop ik naar de dichte deur. Ik twijfel even voordat ik erdoorheen stap. Ik slik. Ik praat vaak over de dood, maar zelden als iemand net overleden is en vrijwel nooit als dat niet verwacht werd. Dit went nooit. Ik ga naast hem op de zachte bank zitten. Zijn lijf staat strak van de spanning en hij kijkt me verwilderd aan. “O nee, dokter. Dit is niet goed. U kijkt niet goed. U kijkt helemaal niet goed.” Dan leg ik mijn hand op zijn schouder en zeg het. “Ze is overleden. Ze is dood.”
‘Soms zegt ze: ‘Was hij maar dood’ en daar schaamt ze zich dan weer voor’
Nadat ik heb verteld wat er gebeurd is lopen we samen naar haar toe. De verpleegkundigen hebben hard gewerkt om haar te verzorgen. Haar haren zijn mooi gekamd, haar ogen gesloten. Ik ga naast het bed zitten terwijl hij naar haar toe loopt. Het is prachtig om te zien hoe hij haar gezicht vastpakt, haar wangen tussen zijn beide handen neemt en zijn hoofd naar haar toe buigt. Ik vraag me af waarom ik als elfjarige zo ijzingwekkend bang was om überhaupt naar mijn opa in de kist te kijken, laat staan om hem aan te raken. Hier zie ik hoe prachtig het is als je dat gewoon durft en doet.
Hij kijkt me aan. “Vannacht lag ze nog lief naast me. Precies zoals ze nu ligt, maar dan naast mij in ons eigen bed. Ik had mijn arm om haar heen omdat ze zich niet lekker voelde. En nu ligt ze hier, alleen, en is ze dood.” Hij zwijgt even en roept dan uit: “Het is onvatbaar. Het is zo gruwelijk onvatbaar.”
Daarna is het stil. Op het nachtkastje ontwaar ik haar leesbril en haar telefoon. Een puzzelboekje. Ik kan mijn ogen er maar niet vanaf houden. Het is niet goed uit te leggen waarom gebruiksvoorwerpen als deze bij mij een soort afschuw oproepen als de eigenaar niet meer leeft. Maakt de aanblik ervan het rauwe verlies zo veel voelbaarder?
Als ik de overlijdenspapieren invul zie ik dat de verpleegkundigen bijkomen met een kop koffie. Ze zitten dicht op elkaar. Wat is het toch mooi hoe ze elkaar bijstaan na zo’n heftige gebeurtenis als een reanimatie. “Iedereen oké?”, hoor ik vragen. Het wordt gevolgd door eensluidende instemming voor ze opstaan. De anderen patiënten hebben even moeten wachten, maar het werk gaat door. Ik loop nog even naar de spoedeisende hulp, waar de jonge arts-assistent zit die als eerste ter plekke was. Ze huilt. Ik leg een hand op haar schouder.
Als alles is afgerond, alle gesprekken zijn gevoerd, stap ik in de auto en rijd terug naar huis. Ik zet muziek op. Adele. Tegen mijn gewoonte in knal ik het volume ver open. De tonen treffen me. Ze echoën door me heen. ‘Vannacht lag ze nog lief naast me.’ In de achteruitkijkspiegel zie ik een traan. Is het eigenlijk ook oké met mij, vraag ik me als mijn auto stilstaat op de parkeerplaats.
Ik besef hoe genadeloos de dood is. Hoe hij alles ineens anders maakt. Ik besef dat het cliché zo pijnlijk waar is. Houd elkaar maar veel te vaak heel goed vast.
'Het is de laatste keer dat ik hem zal zien, maar de eerste keer dat ik hem zie huilen'
Sander de Hosson (46) is longarts en oprichter van het platform Carend, dat zich inzet voor en voorlichting geeft over de best mogelijke palliatieve zorg.
Onlangs verscheen zijn boek Leven toevoegen aan de dagen, dat hij schreef met journalist Els Quaegebeur.
