Het is lastig huilen met een mondkapje op omdat je de hele tijd het gevoel krijgt dat je stikt. Dat had ik ook liever niet geweten.
Maar op zondag 8 augustus vond ik mezelf ineens in het ziekenhuis naast mijn vader, van wie ik net wist dat hij nooit meer wakker zou worden.
Of eigenlijk wist ik dat nog niet écht, al was het me een halfuur eerder verteld door de intensive care arts die daarbij ook de scan van mijn vaders hersenen had laten zien. Over de hele rechterhelft zat een grote zwarte vlek. Kapotte cellen, zo legde hij uit, veroorzaakt door het herseninfarct dat hem ergens in de nacht van zaterdag op zondag had getroffen.
En het had nog wel zo’n leuke dag moeten worden. We kregen ’s ochtends bezoek van een bevriend stel met hun twee kinderen. Mijn vader zou ergens voor twaalven ook komen binnen scharrelen, zoals hij elke zondag deed. Om het weekendkatern van de krant te brengen, maar eigenlijk om ons en zijn kleinkinderen te zien.
Die waren dol op hem, toen mijn dochter na alle corona-maanden eindelijk bij hem op schoot kon – hij was nu immers volledig gevaccineerd – had ze direct enthousiast over zijn snor zitten aaien. Hij hoefde maar door de achterdeur binnen te stappen, of ze kropen enthousiast kraaiend op hem af, net als onze hond Sjimmie, die zich altijd direct piepend aan zijn voeten wierp en vermoedelijk nog meer van mijn vader hield dan van ons.
Maar deze zondag liep het anders. Om 10.50 uur appte mijn tante of ik toevallig wist waar mijn vader was. Hij had beloofd ’s middags op haar verjaardag te komen, maar reageerde niet op haar berichten. Daar had ik niet direct van hoeven schrikken, het zou niet de eerste keer zijn dat m’n vader ons allemaal de stuipen op het lijf jaagde omdat de batterij van zijn mobiel leeg was of hij het hele apparaat per ongeluk weer op vliegtuigstand had gezet.
Toch zat het me niet lekker, dus toen hij ook niet opnam toen ik hem belde, fietste ik naar zijn huis. Vijf minuten maar, hij was er heel blij mee geweest dat we in mei nog dichterbij hem kwamen wonen.
Hij deed niet open toen ik aanbelde. De sleutel van zijn huis die hij me al zeker honderd keer had beloofd, was er nooit gekomen, de buren – van wie ik zeker wist dat ze een sleutel hadden – bleken niet thuis. Wat nu?
Ik liep de zijstraat in, waar ik wist dat de poort zat naar de achtertuinen. Normaal zat het zilveren hek op slot, deze keer stond-ie open, dus liep ik verder, tot aan zijn schuttinghek, dat wel was vergrendeld. Aanvankelijk bedacht ik via de GFT-bak over zijn schutting te klimmen, maar de achterbuurman die me daarmee bezig zag, bood me een ladder aan toen ik zei dat ik mijn vader niet kon bereiken. En hij belde 112, want nadat ik via de tuin naar zijn slaapkamerraam was gelopen, zag ik mijn vader op de grond naast zijn bed liggen.
Ik weet nog dat ik tegen hem bleef praten, schreeuwen meer, terwijl we wachtten op de ambulance en de politie om de deur open te breken. Dat hij mijn hand pakte toen hij met de brancard naar buiten werd gebracht en dat ik besefte dat het echt foute boel was toen de ambulance onderweg naar het ziekenhuis alle rode stoplichten negeerde. Hij wist toen waarschijnlijk al niks meer, er was te veel stuk in zijn hoofd, te veel om überhaupt nog iets te repareren.
Toen hij een dag later om precies 15.00 uur overleed, waren mijn zussen en ik daar bij. Dat is misschien iets om dankbaar voor te zijn. Maar 69 is een belachelijke leeftijd om dood te gaan. En eigenlijk moeten vaders sowieso altijd blijven.
Rianne Meijer is tekstredacteur bij LINDA., heeft een tweeling van een jaar, een Twitter-account en regelmatig last van een mening.
'Iedereen die iets op Twitter post wat ook maar neigt naar een mening, wordt lastiggevallen door scheldende trollen'
