M’n zoon is driftig, net als jij was, maar ook net als zijn vader, dus wie weet van wie hij dat heeft. Mijn dochter is een dromer, precies haar moeder. Ik vraag me soms af of jij daar nu beter mee om had kunnen gaan dan toen ik klein was.

Ze zullen zich jou later niet meer herinneren, daarvoor hebben ze je maar te kort meegemaakt. Ook al zo onverdraaglijk, maar wat doe je eraan? Niks natuurlijk. Dood is dood. De laatste weken zijn ze ineens helemaal idolaat van de loopfietsjes die ze van jou voor hun eerste verjaardag kregen. Of eigenlijk kregen ze die van mij, jij was een paar dagen eerder gecremeerd, maar had voor je stierf al geld overgemaakt om ze te kopen.

Destijds vond ik dat extra pijnlijk, die ingepakte grote dozen die jij niet meer aan ze kon geven, maar nu ben ik blij dat ze in ieder geval voor één verjaardag een cadeau van je hebben gehad. Ik weet niet of ik ze ooit weg kan doen. Er is al zo weinig meer van je over. Wat fotoalbums, een decoupeerzaag, twee van je belachelijke t-shirts die ik gebruik om in te slapen, een hogedrukreiniger, je trouwring, een printer die het amper een week deed en sindsdien alleen maar foutmeldingen geeft.

Er wonen nu andere mensen in je huis. Ik denk dat je ze aardig had gevonden, ook al hebben ze flink verbouwd voordat ze er hun intrek namen. Of ze jouw tuin intact hebben gelaten, weet ik niet. Wil ik eigenlijk ook niet weten. Waar ik vroeger een paar keer per week door je straat kwam, fiets ik nu liever om. Want jij zit niet meer op het bankje in de voortuin te roken, sterker nog: dat hele bankje is verdwenen. Zo gaan die dingen als iemand is overleden. Dat snap ik ook wel, maar toch hoef ik er niet elke keer aan te worden herinnerd.

Ik heb sinds twee maanden een nieuwe baan. Daar was je vast heel trots op geweest, dat zei mijn tante ook toen ze me mailde. En of ik wel wist dat je altijd direct naar de sigarenman was gesneld om een krant of tijdschrift te kopen als daarin een artikel van mijn hand was verschenen, waarbij je aan iedereen in de winkel vertelde dat jouw dochter erin stond. Nee, dat wist ik niet. Ik moest er heel hard om huilen.

Dat heb ik sowieso veel gedaan het afgelopen jaar. Niet zoveel als mama, maar dat moet je vooral niet persoonlijk nemen. Het schijnt heel normaal te zijn dat een rouwproces na zelfmoord veel intenser en lastiger is dan wanneer iemand ‘gewoon’ is gestorven.

Bovendien waren er bij ons geen losse eindjes meer. Alles was uitgepraat en besproken, ik wist hoeveel je van mij hield en jij wist dat van mij. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik er vrede mee heb dat je er niet meer bent. Nu je een jaar dood bent, wil ik liever dan ooit dat je gewoon weer terugkomt, pap. Het is wel mooi geweest.

'Mijn kinderen mogen later alles worden, maar geen leden van het studentencorps'Lees ook