,,Mijn eenzaamheid heb ik tot nu toe op de verkeerde manier geprobeerd op te lossen’’, zegt mijn vriendin M. In deze dagen reflecteert ze, zoals velen van ons, op het afgelopen jaar om tot een lijst van frisse voornemens te komen.

M. leeft al jaren alleen, ze is talentvol, knap, charmant en zoekt naar liefde. Ze voelde zich behoorlijk alleen nadat ze tijdens de kerstdagen als een straatkatje werd doorgegeven door haar vrienden en van de ene bubbel naar de andere hopte. Op Kerstavond mocht ze de baby wel even vasthouden, op Eerste Kerstdag, omdat ze er zo op stond, best het dessert verzorgen, en op Tweede Kerstdag kreeg ze een stoel aan tafel tussen het liefdeskoppel Charlotte en Tim. Ach, het verlovingspaar kon elke andere dag al naast elkaar zitten.

We maken in de loop van ons leven onze eigen familie, die bestaat uit zelfgekozen vrienden en naasten, mensen die niet aan elkaar zijn geketend door biologie en genen. Verplicht bij familieleden aanschuiven, waar je los van je genen geen overeenkomsten mee voelt, is eigenlijk best gek.

M. kwam tot een inzicht, het kwam ergens tussen de poepluier helpen verschonen en het opkloppen van een chocolademousse: ,,Ik dacht dat mijn eenzaamheid bestond uit een uitblijven van ontvangen liefde. Al die misgelopen knuffels, de vraag hoe je dag was, een warme kop thee als je natgeregend thuiskomt als je leeft zonder partner, kind of huisdier.’’ Maar dat was het dus niet, het was een gebrek aan de liefde die ze potentieel had kunnen géven.

Al die geluksstofjes die aangemaakt worden door voor een ander te koken, te voeden, wassen, strelen. ,,Een soort niet ingezet talent’’, zegt M., ,,bij gebrek aan de juiste vacature. Ik zou kunnen excelleren in het afvegen van een traan op andermans wang, een sterk getrokken kippenbouillon maken bij ziekte, een lepeltje fruithap naar de mond van een kind brengen.’’

M. zocht naar manieren om liefde te ontvangen, op dating-apps, speeddates, maar wat ze miste was: het géven van liefde en zorg, zonder wederkerigheid. Het altruïstisch gedrag dat niet alleen bij mensen voorkomt, maar ook bij dieren. Zoals olifanten voor de jongen van soortgenoten zorgen, vogels andere vogels waarschuwen bij gevaar, werkbijen die al hun energie geven voor hun familieleden zonder zelf nakomelingen te kunnen krijgen.

M. zette op haar voornemenlijst: stoppen met liefde zoeken, beginnen met liefde geven. Ze raakte geïnspireerd door een collega-schrijver, die met zijn schamele inkomen steevast tien procent weggeeft aan goede doelen. Haar buurvrouw, die regelmatig oppast bij jonge ouders, haar vriendin die een statushouder in huis heeft gehaald en aan wie ze de taal probeert te leren via potjes Scrabble. Zo zag M. haar eenzaamheid in het nieuwe jaar wel wegsmelten, in ieder geval totdat die vacature voor liefde vrijgegeven zou worden.

'Het kabinet kán wel eensgezind werken, maar ziet er de noodzaak niet altijd van in'Lees ook