Aan de doorweekte matrassen en gesprongen rotanstoelen te zien, was het weer grofvuildag. Je zou toch zeggen dat mensen op een gegeven moment wel klaar zijn met ontspullen?
Met de permanente stroom aan afgedankte huisraad op de stoep, stel ik me voor dat mijn straat inmiddels volledig meubilairvrij leeft. Volgens opruimgoeroe Marie Kondo deed ik het tot dusver helemaal verkeerd, dat uitmesten. Ik heb in mijn hele leven blijkbaar nog nooit écht opgeruimd.
Het verplaatsen van spullen is geen opruimen, zegt ze, afscheid nemen van alle spullen wel. En de spullen die je houdt, moet je vervolgens een ’thuis geven’, zelfs je paperclips. In mijn opruimaanvallen ben ik minstens vier keer volledig door mijn inboedel gegaan. Er valt niets meer weg te doen, maar bij mijn badkamerkastje blijf ik steken als bij een geavanceerd computerlevel waar je maar niet doorheen komt.
Ik geef het toe: ik ben de perfecte prooi voor de cosmetica-industrie. Extreem vatbaar voor vrouwen die met glanzende haarlokken door een commercial hupsen. Zij lijken echt gelukkig, met hun zijdezachte huidjes. Zo staat mijn kastje vol met onzinnige verzorgingsproducten. Het ritueel van eerst de boel ontvetten, om daarna weer in te vetten, is voor niemand logisch. Behalve voor de cosmetica-industrie die ons hiermee met een moderne bezigheidstherapie heeft opgezadeld.
Een foam waarmee ik eerst mijn gezicht ontvet, om haar vervolgens weer in te smeren. Een hydraterende bodylotion als remedie tegen de uitdrogende douchegel. Een shampoo die mijn haren eerst door een gewelddadige wasstraat haalt, om ze erna te voeden met een haarmasker. Dit kastje leegruimen op deze druilerige dag, was zo gemakkelijk nog niet.
“Je hebt dat allemaal niet nodig”, zegt mijn dermatoloog. “Vroeger hadden we die producten niet, toen deden we het met wat slaolie.” Volgens haar zijn al die potjes en crèmepjes juist de oorzaak van mijn huidallergieën.
Slaolie. Zou ik daar al mijn producten door kunnen vervangen? Wat blijkt: met een beetje olie veeg ik mijn waterproofmascara er zo af. Puur natuur. En diezelfde olie was perfect als bodylotion, tandpasta, gezichtcrème, haarserum. Voortaan zou ik, tijdens mijn reizen met slechts een flesje slaolie, helemaal onder de pannen zijn. Als er een kookgelegenheid is, kan ik er nog een ei in bakken ook.
De verzorgingsproducten gingen in vuilniszakken richting de doorweekte matrassen. Al die volle schappen bij Rituals, Etos, Douglas. Vanaf nu allemaal niet meer nodig! Of misschien toch één heerlijk, naar bloesems ruikend verzorgingsproduct terug het kastje in? Dat kon geen kwaad, toch… Maar nee, ik wist al mijn discipline aan te wenden. Een lege plank visualiseren in mijn meditatie. Dat hielp. ‘Ik ben in Parijs’, appte mijn vriendin ineens. ‘Mensen zitten hier zo heerlijk op terrasjes, de lente komt eraan, echt waar.” Als herboren liep ik terug door de regen, net zo sprankelend als dat Andrélon-meisje. Ja, mijn huidje is klaar voor de lente, die er echt, echt aan zit te komen.
Nhung Dam: 'De stad die ooit mijn stad was, was mijn stad niet meer'
