Heb jij de Nieuwjaarsborrel op het werk overleefd? Ligt het aan mij of is het sinds corona elk jaar iets ongemakkelijker om de beste wensen te geven en ontvangen?
Zo zag ik een zelfverzekerde collega een beetje rood aanlopen omdat zij de baas een omhelzing gaf, terwijl de rest van de werknemers met uitgestoken zakelijke hand “Gelukkig Nieuwjaar” zei.
Ze fluisterde nog: “O, was ik te enthousiast?” “Nee hoor”, zei ik. “Dat is gewoon wie je bent en dat is oké.” Die avond zag ik Keanu Reeves op een video de kus van zijn partner ontwijken toen ze op de rode loper voor de camera poseerden. Het was een beetje awkward en social media ontplofte. Men sprak er schande van. Ik vind het wel bij Keanu Reeves passen, die in alle andere berichtgevingen ook als redelijk mensenschuw naar voren komt.
Mensen die ik ken en graag mag, daar ben ik heel fysiek mee. Maar bij wildvreemden, onaardige kennissen en laat staan een vijandige collega, staat elke vorm van fysiek contact me tegen. Dan ben ik het tegenovergestelde. Als ik je dan niet kan omzeilen of mijden, heb ik liever geen aanraking in het contact. Dus ja, hoe los je dat op bij een Nieuwjaarsborrel? Door luid bij binnenkomst in een algemene ruimte “Gelukkig Nieuwjaar” te schreeuwen zodra je binnenkomt. Ervaring leert dat veel aanwezigen daarom kunnen lachen (waarschijnlijk omdat zij óók opgelucht zijn dat er niet gekust wordt!).
Zijn we na de coronapandemie de weg kwijtgeraakt of zijn we erachter gekomen dat drie kussen geven echt niet nodig is? Ik denk dat laatste. Borrels zijn de ideale gelegenheid voor bacteriën om over te springen. Doe vooral wat jij fijn vindt, is mijn advies. Ik kijk ruim van tevoren al een beetje hoe de vlag er bij de ander bij hangt. Leunt hij/zij achterover? Dan weet je dat ze voor een gestrekte arm gaan.
Nu ben ik zelf snel vies van andermans ongewenste lichaamssappen. Zo stuitte ik deze week tijdens mijn strooptocht door de stad naar vers brood op de biologische winkel. Precies op het moment dat ik een olijfstokbroodje wilde bestellen, deed de man achter de toonbank een stap naar achteren, blies z’n neus hard in een zakdoek (van katoen) en stopte die weer in z’n zak, terwijl hij door de handen wreef en mij vroeg: “Kan ik u helpen?” “Nee”, zei ik. “Eh… laat maar.” Dan heb ik al gegeten en gedronken. Het is niet de angst voor een griepje of twee, ik vind het gewoon smerig onsmakelijk, snot spuiten naast een plank met vers brood.
Ook redelijk vies was het volgende: ik werkte ooit bij een designbureau en daar werd een Nieuwjaarsborrel georganiseerd. Bij het begroeten van Hans, collega van HR die de hele dag zijn keel schraapte, poogde hij mij netjes drie zoenen op de wang te geven. Helaas wilde ik bij de eerste uitwijken waardoor zijn zoen half op mijn lippen belandde. “Jezus…”, schreeuwde ik uit schrik en walging, waardoor alle collega’s juist op ons geharrewar geattendeerd werden. Gênant. Eigenlijk deed ik daar dus een soort Keanu Reeves, bedenk ik me.
Hoe dan ook, ik ben blij dat de feestdagen en borrels voorbij zijn! En: 2025 wordt het jaar van de mensenschuwe medemens, ik voel het aan mijn awkward-water.
Mijn datingsite-ellende: 'Mannen zijn jaloersmakend zelfverzekerd, ongeacht brasem, badslippers en Han solo-schuilnaam'
Maaike Olde Olthof is journalist en schrijver bij LINDA.nl. Ze heeft twee tienerdochters in huis, een drie-dubbele-sandwich als levensfase en een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken.
Ze is auteur van Wat een Scheidboek. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus zijn geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf.
