Mammografie

Allemaal prima te doen, aangezien het de enige bijwerking is… Het wordt alleen knap lastig om een onderzoek te plannen, als je niet precies weet wanneer het pijnlijke gevoel komt en wegebt.

De huisarts raadde me daarom aan naar een ziekenhuis te gaan waar een machine stond die dertig procent minder druk uitvoert dan de reguliere apparaten: “Het is alleen iets verder reizen, maar wel gegarandeerd een minder pijnlijk proces.”

We maakten een rekensommetje, wanneer de kans klein was dat de boel op springen stond, de kliniek bleek in de buurt van mijn werk en de datum werd geprikt.

Vrouwelijke Iggy Pop

Vandaag stap ik de kliniek binnen en voel ik me redelijk ontspannen. Tot iedereen die in de wachtruimte zit me binnen vijf minuten irriteert. Een receptioniste die aardig doet, maar het niet is. Die te luid privacygevoelige informatie met patiënten bespreekt. Dat ik me daar enorm over opwind, is voor mij het teken dat ik het toch spannend vind.

Een aardige vrouw haalt me op en brengt me naar een verkleedhokje. In m’n blote tieten met daaronder een panterbroek en puntige laarzen sta ik, een vrouwelijke Iggy Pop, te wachten tot ik de behandelruimte in mag. Als de verpleegkundige de deur opent legt ze precies uit wat er gaat gebeuren. Ze vertelt hoe ik moet staan en waar ik m’n gezicht tegenaan moet houden.
“Dan pak ik nu je linkerborst en die leg ik op de plaat.”

'Waar een pleister al niet goed voor is: één maand hormoontherapie (HST) en mijn wenkbrauwen tieren weer welig'Lees ook

‘WTF?’ zeg ik

“Eh… Nou laat het leggen maar achterwege,” zeg ik half lachend, want aangenaam is het niet. Lachen is nu niet handig, wordt mij verteld. De vrouw trekt aan de onderkant van mijn tiet als ware het een stuk Hubba Bubba. Langzaam wordt de borst tussen de platen geperst, het is maar goed dat ik zo onchristelijk erbij sta dat ik niet kan zien hoe onappetijtelijk het is. Hoe doen ze het in godsnaam als je cup AA, dus bijna niks om neer te leggen, hebt?!

De pijn valt reuze mee, tot de rechterkant aan de beurt is. Als de boezem een tweeling is, dan is dit de sterke, eerstgeborene. Want ik voel weerstand en pijn. “WTF?” zeg ik.
“Gaat het nog?”
“Eh ja.” Ik wil niet zeiken en dit is altijd nog peanuts vergeleken bij een bevalling.
“Ik voer de druk op…”

Ze duwt m’n rechterschouder naar achteren, trekt mijn borst naar voren en een deel van mijn buik aan de kant. Het zit erop, maar de radioloog wil eerst de foto’s bekijken. Dus ik mag nog even in de kleedkamer plaatsnemen. Ik voel me meer op gemak in een sauna dan hier, half ontbloot.

Na vijf minuten gaat de deur open: “Komt u maar, we willen toch nog een extra foto maken van de linkerborst.” Mm, denk ik. Nog een foto? Dat is geen goed teken. “We willen voor de zekerheid checken of dat wat we kunnen zien borstklierweefsel is, maar we doen dit dus om uit te sluiten.”

Borstweefsel

Ik knik. Het zit er snel op. Fijn is het niet. “U kunt zich verkleden.” Als ik mijn trui aantrek komt ze alweer binnen met de verlossende woorden: “Het was en is inderdaad onschuldig borstweefsel. U krijgt via de huisarts verder bericht, dan bent u over twee jaar opnieuw aan de beurt.”

“Oh”, zeg ik. “Dan ook hier?”
“Dat kan”, zegt ze. “Als u het via het bevolkingsonderzoek doet, is het gratis.”
“Ha…” zeg ik verbaasd. “Dus deze pijnlijke onderneming kost geld?”
“Ja, volgens mij gaat er honderd euro van uw eigen risico af.”

Arme borsten, denk ik. Als een soort klei uit elkaar getrokken, tegen een scherm gespat en alle kanten op gedrukt. Maar goed, alles voor het goede doel, al moet je er honderd euro voor neertellen.

'De toenemende gezichtsbeharing en een korter lontje (superhandig met twee pubers in huis) waren duidelijke hints'Lees ook