Ik gun mezelf veel, dus een ander ook. Toch voel ik soms een soort venijnige steek, het zal wel jaloezie zijn. Voornamelijk als ik mensen zie die snel tevreden zijn, met weinig. Dan heb ik het niet over spullen. Laatst keek ik naar Massa is Kassa waar Henny, de moeder van ‘ons Nicol’ met man en hond Maggie naar Spanje ging om te overwinteren. Leverpastei in blikjes mee en diepvrieserwten, ‘want die hebben ze in Spanje niet’.

In de eerste scène op de plek van bestemming zie je dat Henny een balletje weggooit in de branding, en dat de hond er, stram maar blij, achteraan gaat. Manlief Nelis schouwt het tafereeltje aan, op de achtergrond in z’n windjack (zo warm is het nog niet). Zittend aan een tafeltje in het zand, met een biertje in zijn hand zegt hij goedkeurend kijkend naar het tafereel: ‘Zo en dat gaat dan de hele dag door zo’. Nul sarcasme, gewoon een constatering. En hij vindt het best. Dat je op vakantie gaat, en niets anders wil dan de hele dag bier drinken en een balletje gooien.

Mijn brein draait constant overuren, zo is het nu eenmaal in de baarmoeder in elkaar geknoopt. De knop is altijd aan. Rust is voor mij een reset, geen relaxte state of mind. Als ik op nieuwe plekken kom, waar dan ook ter wereld, wil ik het liefst álles ontdekken, ik ben zo gretig als een hongerige bouvier. Ik geniet heus wel van het moment: met de pootjes omhoog, gin-tonic drinken of een boek lezen. Maar dat houdt me niet tevreden voor drie weken.

Ik heb boeken te lezen en nieuwe mensen te ontmoeten. Ik wil herinneringen maken en B-weggetjes inslaan. Ik heb avontuur nodig, want ik verpieter bij routine. Altijd dezelfde koppen op dezelfde camping, hetzelfde rondje met de hond, leverpastei op je Nederlandse brood, zelfs als je pastrami om de hoek kunt halen. Geloof me, ik zou er wel op neer willen kijken, maar dat doe ik echt niet. Sterker nog: ik ben stikjaloers op iedereen die snel tevreden is, zeker met zo weinig afwisseling.