Nadat mijn grote liefde Luuk en ik uit elkaar gingen na een relatie van vijf jaar, besloot ik op mijn vijfentwintigste om het er op seksueel vlak eens goed van te nemen.
Ik was trouw en had alleen met Luuk het bed gedeeld. Dat hoofdstuk was nu afgesloten: ik wilde ervaring opdoen.
Aan aandacht geen gebrek en ik koos de mannen er bewust op uit; ik wilde even geen relatie. Daardoor kwam ik soms in de problemen (van een zieke stalker tot wilde affaire), maar meestal niet.
Op een bootreis langs de gelukzalige eilanden (Macaronesië) in de Atlantische Oceaan had ik een once in a lifetime-ervaring met ene Renato. Hij werkte op het schip, was iets jonger dan ik. Hij had groene ogen, een donkerbruine huid en korte afro. Met z’n atletische lijf en harpoen dook hij het water in. Hij ving vis die hij later voor de gasten aan boord klaarmaakte. Hij trotseerde met z’n grote handen de wilde golven en ‘s avonds vlocht Renato armbanden van leer.
Doordat de deining van de oceaan me juist zeeziek maakte als we voor anker lagen, had ik alleen oog voor hem als we de wind en de vaart erin hadden. Het ging ook beter als ik gezwommen had. Na een duik midden op zee klom ik op de boot en spoelde op het dek het zilte water van mijn lijf. Ik voelde Renato’s ogen in mijn rug. Ik draaide me om. De kapitein, die naast me stond, waarschuwde: “Maaike, die jongen heeft hier op elk eiland een ander schatje.” “Who cares?” zei ik lachend. “Ervaring is ook belangrijk.”
Ik genoot met volle teugen van alle eilanden die we aandeden en de basisbehoeften die er duidelijk aan de oppervlakte leefden: zon, zee, eten, dansen en seks. Maar ik had reisgenootje Liz mee, een eenkennige vriendin die deze vreemde omgeving nogal spannend vond. De trip was mijn idee geweest, zij besloot me te vergezellen maar was in de veronderstelling dat de eilanden een soort Seychellen waren. Ze verwachtte geen gortdroog Afrika midden op zee.
Op één eiland bleven we wat langer, terwijl de boot met een paar nieuwe gasten verder ging. Renato dus ook. Vlak voor hun vertrek had ik een tukje in zijn hangmat gedaan, hij bood het aan. “Zeeziek zijn kan je uitputten, je moet uitrusten en aansterken.” Toen hij me wakker maakte, streelde hij voorzichtig mijn armen. We zoenden. Ik lachte, kroelde door zijn haar en zei: “Tot volgende week.” De bemanning zou ons ophalen om ons bij de luchthaven te droppen.
In die week erop praatte Liz zwaar op me in, maar ik wilde eerlijk zijn en gaf toe dat ik gewoon met Renato wilde vrijen. Ik vond hem woest aantrekkelijk. Hij was een echte vent: sterk, maar geen macho. Knap en zelfverzekerd zonder een stoorzender-ego. Met net zo veel passie als hij de zeilen kon hijsen maakte hij een armbandje voor je klaar. Wie wilde dat nou niet? Liz dus.
In een klein kroegje kwamen we na een week de bemanning weer tegen op het eiland. Ik dronk wat bier met de kapitein toen ik op m’n schouder getikt werd. Ik draaide me om. Renato lachte, hij stond met een meisje te praten dat hem in een hoek geduwd had. Hij maakte zich los uit de greep, gaf me een kus en trok me zacht naar zich toe. “Kom, we gaan naar buiten.”
“Ik zie het al, je hebt me natuurlijk heel erg gemist”, zei ik, veel stoerder dan ik me op dat moment voelde. “Scheepsmaatje Ned en ik moeten een paar koffers ophalen van de gasten van de boot die straks vertrekken, we liggen in het haventje. Ga je met ons mee?” Ik knikte, maar ik had niet op Liz gerekend, die ineens pal achter ons stond. “Ik laat je niet alleen, hoor. Bovendien wil ik hier niet alleen achterblijven.” Dus namen we de dinghie richting schip, met z’n vieren.
Ned en Liz bleven boven op het dek koffers verzamelen, Renato en ik doken al zoenend een kajuit in. Hij zoende als een God, dus in no time had ik z’n zwemshort uitgetrokken. Maar ik was totaal niet voorbereid op wat ik zou zien. Inmiddels had ik piemels van allerlei pluimage de revue laten passeren. Toch overtrof dit echt alles. Hij was in opgewonden toestand zo groot dat het me vooral angst inboezemde. Hoe kreeg ik dat in hemelsnaam in mijn mond? Aftrekken dan maar? Zou ik m’n kleine handen er wel omheen kunnen wikkelen?
Hij merkte dat ik een beetje vastliep, greep zijn piemel vast en zei trots: “Dit ben je zeker niet gewend, hè?” Ik lachte verlegen en stamelde iets van: “Eh, nou, nee… Jezus.”
Voorzichtig legde hij me neer op iets wat meer weg had van een lade dan een bed. Hij was lief en uiterst voorzichtig. Hij was nauwelijks aan het echte werk begonnen toen we paniek op het dek hoorden. “MAAIKE! MAAIKE!” Liz klonk volledig overstuur. Ned, een lange Senegalees, schreeuwde iets in het Creools. Renato schrok en tilde me uit de lade. Half lachend, zoenend en ons aankledend renden we de trap op. “We moeten NU weg. Verdorie, waar bleven jullie? We zijn veel te laat. De gasten moeten over een uur ingecheckt zijn.”
Snel sprongen we in de dinghie. Daar besefte ik dat ik alleen mijn zomerjurk aanhad. Waar was m’n slip? Renato wees naar het schip. “Ik denk daar.” Hij lachte trots. Opwinding, paniek, adrenaline; alles stroomde in een cocktail door mijn lijf. Ik moest mijn verhaal kwijt, maar Liz was niet het type dat graag over seks, laat staan over piemels sprak. Bovendien was ze boos. Heel boos.
“Wat bleef je lang weg”, zei ze verwijtend. Ik staarde in het donker, moest alles nog laten bezinken. “Maaike, je bent ineens zo wit”, zei ze. “Was Renato wel lief tegen je?” Ik knikte. “Wat is er dan gebeurd? Je ziet eruit alsof je een geest hebt gezien.” Renato zocht oogcontact en gaf me een knipoog terwijl ik antwoordde: “Geloof me, heb een heel grote geest gezien.”
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op LINDA.nl
Hallo kinhaar, dag oestrogeen: waarom kan ik ineens een baard laten groeien?
Maaike Olde Olthof is journalist en schrijver bij LINDA.nl. Ze heeft twee tienerdochters in huis, een drie-dubbele-sandwich als levensfase en een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken.
Ze is auteur van Wat een Scheidboek. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus zijn geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf.
