We hadden de kinderen ondergebracht bij oma voor een nachtje logeren, en wij gingen de hort op. We hadden in Gelderland een restaurant aan een dode arm van de Maas uitgekozen, dat ook een aantal kamers verhuurde.

Bij binnenkomst worden we allerhartelijkst ontvangen met een eerste hapje en een glaasje bubbels. Helaas krijgen we daar ook de mededeling dat de airconditioning van het restaurant het helaas die middag begeven heeft. Wel krijgen we een waaier om onszelf mee te bewapperen tijdens het eten.

Nog voordat we voor het eerst iemand aan onze tafel krijgen, voel ik de eerste druppel zweet over mijn rug naar beneden glijden. Buiten is het warm, maar hier binnen lijkt het wel alsof iemand een extreem groot terrarium voor zijn gekko’s heeft willen creëren. Het drukt, het plakt en het gutst aan alle kanten. Mijn moeder zou zeggen: “Het loopt tappelings naar beneden.” Ondertussen krijgen we heerlijk eten geserveerd, daar ligt het niet aan, maar echt genieten is toch lastig als je je voelt alsof je aan het hardlopen bent in de brandende zon.

Een man die ons uitermate opgewekt, professioneel en vriendelijk bedient, ondanks dat hij het duidelijk ook zo warm heeft als een renpaard na de finish, komt met een goedbedoeld advies. “Als jullie na het diner nog even willen afkoelen, dan zou ik even de weg hier oversteken en dan het pad naar beneden volgen. Dan kom je vanzelf bij een steiger, wel uitkijken voor de ontbrekende planken, en aan het einde zie je dan een hek. Daar moet je wel even omheen klimmen, want daar mag je eigenlijk niet komen, maar als je dat gedaan hebt kun je er heerlijk met voeten in het water zitten en afkoelen. Zorg ik voor een afsluitend glaasje voor er bij. Of willen jullie eindigen met koffie en thee? Nee hè? Dacht ik al.”

Met eilanden aan zweet ter grootte van een rijstwafel onder mijn oksels sta ik niet veel later op van tafel. Als we met een glas in de hand de weg oversteken komt hij ons, de schat, achterna gerend met twee handdoeken. “Hier, om de beentjes ook weer mee af te drogen.”

We volgen het pad, vinden de steiger en het gebrek aan planken en klimmen om het eerder genoemde hek heen. Het blijkt de moeite meer dan waard. Het water is heerlijk koel en er is verder niemand te bekennen. Kennelijk is een relatie van bijna tien jaar voldoende basis om soms aan één blik genoeg te hebben. We trekken al onze kleding uit en duiken van de steiger af. Eindelijk verkoeling.

Als we later in het donker weer terugkomen bij het hotel, waar we ook slapen, worden we begroet door dezelfde jongen. “Het is meer geworden dan de voeten zie ik?” Hij geeft ons een vriendelijke knipoog en fluistert ons dan samenzweerderig toe: “Als we vanavond klaar zijn, duiken we er met het hele personeel ook even in. Maar niet verder vertellen, het is onze geheime stek.”

We begeven ons naar de kamer, waar de airco het godzijdank wel doet, en vallen tevreden als een baby met een volle maag in slaap.

'Van totale ontzetting vergeet ik boos op hem te worden en hem te zeggen dat dit absoluut niet kan en dat hij een eikel is'Lees ook