Dacht ik toch mooi even een hele slimme gozer te wezen. Tevergeefs, zo bleek later.
Omdat we ruim elf uur in het vliegtuig zouden zitten, en daarbij een nacht over zouden slaan, had ik een rijtje van vier stoelen in het midden van de kist gereserveerd.
Zo konden wij volwassenen aan de buitenkant en de kinderen in het midden. Vrouw, kind, kind, ik. Als de twee spruiten zouden slapen, konden ze met hun hoofden op onze schoot liggen. Ideaal. Niet dat ze wilden slapen, natuurlijk. Er is veel te veel te doen in zo’n aluminium buis.
Elke tien minuten naar de wc, alleen om een loopje te hebben. Spelletjes spelen op het schermpje voor je neus, in dit geval meerdere uren Angry Birds, een jeugdherinnering. En film kijken natuurlijk. Uiteindelijk en onder morrend protest begon de fase van het knikkebollen.
Waar ik even buiten gerekend had is dat die dingen, mijn kinderen, kennelijk groeien als kool. Dieuw kon nog wel zitten met het hoofd van Bella op haar bovenbeen, maar als Lulu ook nog wilde liggen, was er voor mij precies geen centimeter ruimte meer over. Daar stond ik dan: in het gangpad mijn overbodigheid te bewonderen.
Omdat mijn luiken midden in de nacht ook dichtvielen, besloot ik van ellende dan maar op de grond te gaan liggen. Voor onze stoelen, daar waar normaal je handbagage staat. Ik kon zeker tien rijen aan voeten naar achteren kijken. Of zoiets mag? Geen idee, maar zo niet dan zou er vast een stewardess komen zeggen dat dit niet wenselijk was. En zo gek was het nog niet eens. Het was voor het eerst dat ik volledig gestrekt kon liggen tijdens het vliegen. Langzaam sukkelde ik weg.
Ooit na het uitgaan in de hoofdstad nam ik de nachttrein terug naar mijn toenmalige woonplaats Den Haag. Hoe het precies gebeurd is, heb ik geen idee van, maar het eerst wat ik daarna weet is dat ik door een zeer ontstemde conductrice aangesproken werd. Op station Dordrecht. Ver na mijn eindbestemming.
Het was kennelijk niet de bedoeling om boven in het bagagerek te gaan liggen slapen. Hoe ik lag? Prinsheerlijk. Hoe ik er kwam? Nogmaals, geen idee. Met een boze frons op haar gezicht begon ze een relaas over dat ze me hiervoor prima een boete kon geven, die ik uiteindelijk niet kreeg. Hierna volgde een opsomming van andere gekke voorvallen die ze eerder in haar carrière had meegemaakt. Ik denk dat ze het meeste van horen zeggen van collega’s had, maar iets mooi kunnen hervertellen is ook een hele kunst.
Na zo’n anderhalf uur diepe slaap werd ik, vliegend op elf kilometer hoogte, wakker van een kindervoet die landde op mijn linkerwang. Het ontbijt werd uitgeserveerd en we hadden nog slechts twee uur te gaan. Wil je dus uitgerust aankomen op de plaats van bestemming, zodat je meteen energie hebt om ontspannen vakantie te vieren? Ga eens een stukje liggen op de vloer. Het is geen boxspring, maar soit. Volgende keer neem ik de bagagebak, denk ik.
Stel je voor dat we toch nog een drankje hadden gedaan, had ze dan bewusteloos op de bank gelegen?
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van “Doodmoe & dolgelukkig”. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
