Mijn gehoor is zeer matig te noemen, ongeveer de helft van wat het zou moeten zijn, maar kennelijk valt ook mijn reukvermogen niet in de categorie geweldig.
Onderweg uit mijn werk appt mijn vrouw of ik het red om even de boodschappen voor het avondeten te doen.
Zij haalt dan ondertussen de kinderen op van de naschoolse opvang. Op die manier zijn we allemaal ongeveer op hetzelfde moment thuis en dat is wel zo gezellig. Helaas gooit een file, altijd op de momenten dat je even op wilt schieten, roet in het eten. Dientengevolge race ik door de supermarkt, snelwandel terug naar de auto en vervolg mijn weg naar huis. De vertraging was kennelijk minimaal, of mijn boodschappentempo zo hoog, dat ik alsnog als eerste thuis ben.
Tijdens het uitpakken van de aankopen van de grootgrutter ruik ik een penetrante, zurige lucht. Waarschijnlijk is het een lege fles frisdrank of een blikje bier waar nog een restje in heeft gezeten. Dat lekt dan in de shopper die we altijd gebruiken om de statiegeldflessen in te verzamelen en dat kan dan wel eens een beetje gaan ruiken.
Dat blijkt geenszins het geval. Als ik de deur van de ijskast dichtdoe, zie ik de ravage die ik heb aangericht. Van de voordeur tot het aanrecht loopt één groot spoor van stront. Op de plek waar ik de boodschappen op het aanrecht heb gezet om ze uit te pakken, zitten ook allemaal vegen poep op de grond.
Kennelijk ben ik ergens op de stoep van het winkelcentrum in een kolossale drol gaan staan en heb dat vervolgens op bijna professionele wijze uitgesmeerd over zo ongeveer de hele benedenverdieping van ons huis. Er is weinig wat ik zo smerig vind als hondenkak.
In plaats van lekker te kunnen beginnen aan het maken van het avondeten, moet ik beginnen aan een grondige schoonmaak. Het begint met het uitdoen van de schoenen. Het profiel zit nog zo vol kak dat de schoenen linea recta de kliko in gaan. Vroeger zocht je een takje en peuterde je alles eruit, maar ik heb er simpelweg helemaal geen zin in.
Daarna veeg ik met keukenpapier de grote stukken weg om ten slotte een sopje te maken en alles te dweilen. Godzijdank is de deurmat, binnen welteverstaan, er genadig vanaf gekomen.
Als mijn vrouw en dochters via de achterdeur binnenkomen ben ik klaar met de gang, maar moet de keuken nog. “NIET DOORLOPEN”, schreeuw ik als een halve bezetene. “Het stinkt hier”, roept mijn jongste dochter. Na bijna een uur bezig te zijn geweest, kan ik starten met koken. Lieve mensen, hartstikke leuk dat je een hond hebt, maar ruim het alsjeblieft op als hij gescheten heeft.
Als ik de volgende dag in de auto stap ruikt het daar extreem goor. Op elk voetpedaal zitten stukjes hondenkak. Doe daar een nachtje aan intrekken overheen en je hebt de perfecte cocktail om je dag kotsend te beginnen. Wederom volgt een schoonmaakritueel, want als ik zo een uur naar mijn werk ga sturen, ruik ik de hele dag naar drol.
'Gapend zaten we in het restaurant, maar hoeveel tijd krijg je nu nog samen vanaf het moment dat je kinderen krijgt?'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
