Zoekend naar nieuwe fietslampjes, want die dingen zijn altijd kapot of worden van je stuur gejat, word ik in de HEMA op mijn schouder getikt. Een vrouw in de leeftijd van mijn moeder kijkt me vriendelijk aan en zegt zachtjes: “Het komt vaker voor dan je denkt.”
Kennelijk kijkt mijn gezicht net zo verbaasd als ik me voel, want ze gaat zonder tegenbericht verder.
“Kijk, ik heb twee zoons. De jongste, die is met zo’n meid, (ze steekt haar duim op) maar die oudste van mij, die had dat dus ook. In het begin denk je: leuke meid en altijd lachen en gezellig, maar dat veranderde al snel, hoor.
En altijd smoesjes paraat hè? Dan was-ie weer gevallen, of zogenaamd ergens tegenaan gelopen en bedenk het maar. Nou, je maakt mij niet wijs dat je twee keer per maand met je kop ergens tegenaan loopt, of wel? Dat bedoel ik. Als je ze samen op de koffie hebt, is zij ook alleen maar aan het commanderen. Doe dit, pak dat of hou je mond.
Dus ik tegen hem zeggen dat-ie bij haar weg moest, want als moeder gaat het je toch aan het hart. Hoe groot ze ook worden, het blijven altijd je kleintjes. Wilde die niks van weten natuurlijk, want dan krijgt-ie die kleine van hem steeds minder te zien. Of helemaal niet, dat hoor je ook vaak genoeg.”
Als ze adem haalt om haar betoog te vervolgen, zie ik voldoende ruimte om ook wat te zeggen. “Hartelijk dank voor uw bezorgdheid, maar dit is geen blauw oog. Het is gewoon ontstoken en ik heb al een zalfje gekregen van de huisarts.”
Zij: “Denk jij dat ik een blauw oog en een dik oog niet uit elkaar kan houden? Kijk, het verschil zal ik je meteen leren. Een ontstoken oog is alleen aan de bovenkant dik. Een blauw oog, en dat zie ik bij jou ook meteen, heeft ook dat je wal dik wordt, zo’n zakkie eronder.”
Mijn oog ziet er inderdaad niet best uit, al ruim een week. Gewoon ontstoken. Een strontje heet dat gek en goor genoeg in de volksmond. Je voelt je verder prima, maar je loopt er bij alsof je een goede peer op je gluurder hebt gehad. Gelukkig doet mijn omgeving een mooie duit in het zakje. Aad Piraat, cycloop van de week en Tatta van Mocro Maffia is slechts een kleine greep van alle namen die ik sindsdien heb gekregen.
“Mevrouw, ik kan u geruststellen dat dit geenszins het gevolg is van een fysieke bejegening, maar simpelweg een ontstoken oog. Sterker nog, mijn vrouw druppelt de antibiotica er meermaals per dag in. Dus maakt u zich alstublieft geen zorgen om mij”, zeg ik.
Ze pakt m’n hand vast en zegt: “Het is goed, jongen. Wat het ook is en hoe het ook komt, over twee weken zie je er niks meer van. En het voordeel is wel, als je nu ergens om moet huilen, dan kan je het nog maar met één oog. Dat scheelt weer de helft.”
'M'n vrouw besloot een feestje te geven, maar ik kreeg een hartverzakking bij het zien van de uitnodiging'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
