Nadat deze thuis besmeerd zijn met chocopasta dan wel jam, zijn er twee opties. Of we gaan uitgebreid in bad, papa is altijd veroordeeld tot als laatste gaan, dus regelmatig lig ik in lauw en goor badwater, óf we scharrelen tot ver na het middaguur in onze slaapkledij – lees vervallen en vale extra large t-shirts – door het huis.

Maar er is één ding dat steevast op het programma staat: met zijn allen film kijken. Rond de klok van vier, pin me er niet helemaal op vast want het is ook mijn zondag, nestelen we ons op de bank en zoeken we een rolprent uit die we allemaal leuk vinden. Dat is ook direct het punt waar de schoen begint te wringen. Ten eerste vorm ik zelf een probleem. In mijn telefoon hou ik al jaren een lijstje bij van films die ik nog eens wil kijken.

Het gemiddelde ligt denk ik, vanwege de factor tijdgebrek, op maximaal twee films per maand, dus de lijst dijt doorlopend eerder uit dan dat hij slinkt. De dag dat de complete lijst is weggewerkt zal ik rustig kunnen sterven, maar het is een utopie om te denken dat dat moment ooit komt.

Maar dat is het probleem niet. Het euvel is dat geen van de films op mijn lijstje geschikt is voor kinderen van vijf of zes jaar oud. We kadreren het zoekgebied dan ook af binnen de categorie kinderfilms. Daar dient zich probleem twee aan. Kinderfilms laten zich namelijk in twee categorieën indelen: films die alleen leuk zijn voor de kinderen om te kijken en films die vol met leuke grappen en/of verzinsels zitten zodat het voor volwassenen ook vermakelijk is.

Sommige rolprenten zijn werkelijk niet te pruimen als je geen koter bent. Wiplala bijvoorbeeld, niet om aan te gluren. Ook Foeksia de Heks hou ik niet langer dan tien minuten vol. Sowieso films waarin ze ineens beginnen met zingen midden in een scène mogen ze van mij afschaffen. Maar mijn kroost smult ervan. Neem dan ook nog eens in acht dat mijn vrouw een hekel heeft aan, zoals ze zelf zegt, al die oubollige prinsessenfilms, denk aan dingen als Doornroosje, Sneeuwwitje en Assepoester, en er blijft maar weinig over.

Gelukkig zijn er ook parels te benoemen. Ice Age, Toy Story en Shaun the Sheep gaan er bij alle leden van ons gezin goed in. En wat denken van Nederlandse makelij? Lang en Gelukkig, De Boskampi’s en Ja Zuster, Nee Zuster. Stuk voor stuk geweldig.

Deze zondag besloten we de eerder genoemde De Boskampi’s te kijken, waarin een gepeste jongen na zijn verhuizing zich op zijn nieuwe school voordoet als de zoon van een maffiabaas. Bak chips op schoot, gordijnen dicht om de zon buiten te houden en een glaasje limonade voor mijn dochters.

Helaas besloten die na tien minuten dat ze het toch te spannend vonden, terwijl mijn vrouw en ik juist heel enthousiast waren. We keken dus toch maar voor de vierde keer, en tot ons gruwelen, Foeksia de Heks. Die avond toen onze prinsessen op bed lagen keken wij, twee volwassenen, De Boskampi’s af. Geweldige film, ook om zonder kinderen te kijken.

'Terug in Driebergen blijkt die vier centimeter precies genoeg: size does matter'Lees ook