Geen gefronste wenkbrauwen over artistieke uitingen op muren die vroeger wit waren door de kinderen des huizes. Een keuken waar een rommelig kruidenrek staat, borden en glazen van het ontbijt in de gootsteen en waar alle apparatuur, blender/broodrooster/koffiemachine/waterkoker/melkopschuimer, gewoon kan blijven staan.

Waar je ook kijkt op ’s lands grootste huizensite, de huizen zien er steriel uit, als ware het de operatiekamers van een middelgroot ziekenhuis. Zoals het er op de foto’s uitziet, zal het er nooit één dag uitzien vanaf het moment dat je er woont.

Ook wij gaan ons huis verkopen en dat betekent dat er foto’s gemaakt moeten worden. Het grote opruimen zal moeten beginnen. De fotocollages in de gang van al onze dierbaren zijn rommelig, de hometrainer, doorgaans slechts gebruikt als kledingrek, moet aan de kant en ook het hok op zolder waar de cv zich bevindt, lees gevuld tot de nok, moet fiks uitgemest. De grote vraag rijst: waar gaan we die zooi allemaal laten?

We besluiten om een opslagruimte te huren aan de andere kant van het dorp, waar je voor slechts 1 euro de eerste maand kunt huren. Wat een koopje, zeker gezien het feit dat ik voor slechts drie weken een plek voor mijn overtollige spullen zoek. Dat hier nog een verplichte verzekering en een net zo verplicht slot bij afgenomen moet worden, las ik pas toen de kleine lettertjes er al niet meer toe deden.

Als een wervelwind werk ik de verdiepingen af, kamer voor kamer. Tien verhuisdozen, een skelter, golfclubs, twee gitaren, een bijzettafel, twee ligbedden uit de tuin, een reismand voor de kat, meer dozen wijn dan ik hier zal noemen, zes koffers, een hangmat, kinderstoel, step en zo nog een hele lijst aan spullen worden door mij in zeven ritten richting het desolate pand op dito bedrijventerrein gereden.

Na een potje tetris waar ik een kleine onderscheiding voor zou mogen ontvangen, past alles er precies in. De deur gaat op slot en de fotograaf is van harte welkom. En eerlijk is eerlijk, het huis voelt als nieuw. In de zes jaar en vijf maanden dat we hier wonen heeft het er nooit zo opgeruimd uitgezien.

Nadat een paar dagen later de foto’s binnenkomen, worden we stante pede weer verliefd op het huis dat we al zo goed kennen. Alsof je het ineens hetzelfde door andere ogen kunt bekijken. Als we ’s avonds op de bank ploffen komen we al snel tot de conclusie dat we vaker moeten doen alsof we de boel gaan verkopen, ook als dat niet zo is, want dat je huis dan op zijn mooist is.

Een voornemen dat linea recta in de prullenbak verdwijnt, als het tijd is om de opslag weer leeg te halen. Maar dit is dus niet meer nodig lieve mensen. Vanaf heden ben ik in te huren als realistisch-funda-fotograaf.

'Ik heb een vriend die zonder spoortje gêne de grote boodschap doet tijdens een feestje'Lees ook