Het was hoog tijd dat we de kamers van mijn dochters gingen inrichten. Inmiddels is het al een half jaar geleden dat we zijn verhuisd en hoewel ze allebei een grotere kamer hadden gekregen, was er aan meubels niks bijgekomen.
Het maakte dat beide ruimtes er wat leeg en treurig bijstonden. Dat wat ze wel aan spullen hadden veelal in licht afgetrapte staat verkeerde, hielp ook weinig.
En dus togen we naar ’s werelds grootste woonwinkel. Precies, die waar ze altijd alles op voorraad hebben. En waar je vervolgens thuis zelf, en in mijn geval onder het genot van een hoop zelfhaat en gevloek, alles in elkaar moet zetten.
Halverwege kom ik er altijd achter dat die ene plank precies met de gaatjes naar boven had moeten liggen, waar ik ze naar beneden had gedaan. Dan moet alles weer uit elkaar en begin je, vervuld van teleurstelling in jezelf, opnieuw.
In mijn jeugd vond ik het er altijd zo leuk dat het bijna de status van pretpark had. En zo ver was het binnenin ook lopen. Halverwege, vlak voor je van showroom naar magazijn ging, kregen we dan een bord patat met gehaktballetjes.
Wat me meteen opviel en wat vroeger, volgens mij, anders was: alles zit vast!
Alle dingen die ter decoratie ‘los’ in de voorbeeldwoningen lagen, zaten vastgeschroefd aan de oppervlakte waar ze zich op bevonden. Schoenen die op de grond staan, telefoons die op een koffietafel liggen, een keukenweegschaal. Het is allemaal niet te bewegen. Deuren van ovens kunnen niet open en er hing zelfs een gitaar zonder snaren, om maar te zorgen dat niemand het in zijn hoofd haalt een vrolijk deuntje in te zetten.
De wc-brillen zitten dan weer niet vast, maar de potten zijn wel afgedekt, zodat je er niet je behoefte op kunt doen. Ook dat is natuurlijk ergens ontstaan. Kennelijk heeft er ooit een lolbroek, of verward persoon, zitten kleien op een niet-aangesloten wc. Als je moet, dan moet je.
Eenmaal aangekomen in de hal waar je alles wat je wilt hebben uit rekken haalt, bleek dat ze van twaalf items er tien niet op voorraad hadden. Die moet je dan thuis online bestellen. Ik weet dat ik als een oude man ga klinken, maar dat was twee decennia geleden toch niet zo? Toen hadden ze gewoon alles daar, dat nam je mee in de auto en dan ging je thuis aan de slag. Het voordeel was dat het enorm zou schelen met alles in de auto proppen, iets wat bij lange na niet gelukt zou zijn.
Richting de kassa lopend zagen we dat precies een week later de magazijnuitverkoop begon met kortingen van maar liefst 50 procent. Super.
We troostten onszelf met een ijsje.
Eenmaal thuis bleek het bureautje voor mijn jongste dochter en een fauteuil voor mijn oudste ook niet online te bestellen. Fysiek wel in de winkel te zien, maar daar niet mee te nemen en thuis niet te bestellen. Ik kreeg het mijn dochters niet uitgelegd. Ingvar Kamprad draaide zich om in zijn Billy-boekenkast.
'Ze keken ons vreemd aan bij de eetgelegenheid met Michelinster en ik gaf mijn vrouw de schuld'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
