De rijken zijn weer rijker geworden, las ik deze week. Ieder jaar is er hetzelfde bericht met een opsomming van de 500 rijkste Nederlanders en hoeveel hun bezit is toegenomen.
Parallel aan die ontwikkeling is de toename van armoede. Steeds meer mensen komen maar moeilijk rond. De boodschappen worden duurder, de vaste lasten ook en daar komt dit jaar de schrik van de gasprijs bij.
De rijkste bovenlaag heeft daar allemaal geen last van. Terwijl aan de onderkant mensen worstelen, zwemt de top als Dagobert Ducks in hun bergen geld. Terwijl de minder draagkrachtigen moeten rekenen hoe ze de maand rondkomen, bedenken de allerrijksten hoe ze zoveel mogelijk kunnen wegsluizen.
Daar kun je je schouders over ophalen, maar mensen zijn met elkaar verbonden in een samenleving. Neem de lockdowns die we gehad hebben en vooral de avondklok die werd ingevoerd: voor mensen opgepropt in kleine woningen zonder tuin en met weinig inkomsten, kwamen die vrijheidsbeperkingen veel harder aan dan voor de welvarenden die geen financiële zorgen kennen, maar wel de luxe van grote tuinen of dakterrassen en genoeg bewegingsruimte hebben.
Die verschillen kun je niet zomaar negeren, daar moet je rekening mee houden. Natuurlijk, je kunt je verschansen in je eigen bubbel, in je eigen veilige wijk, ver weg van de rauwe werkelijkheid, maar de realiteit klopt toch op enig moment aan je deur. Daar kun je op wachten, of de zaken voor zijn en je verantwoordelijkheid nemen.
Een grote kloof tussen rijk en arm is niet alleen schadelijk voor de cohesie in de samenleving, maar ook gewoon immoreel. Zeker in economisch zware tijden. Bovendien kunnen rijken alleen maar rijker worden dánkzij de samenleving. Dankzij personeel dat is opgeleid door de samenleving, een infrastructuur betaald door de samenleving en wetenschappelijke ontwikkelingen, niet zelden betaald door de samenleving.
Als we het met elkaar eens zijn dat iedereen meetelt en meedoet, is het alleen maar eerlijk dat we de allerrijksten niet uitsluiten. Zij mogen ook meedoen. Door eindelijk eens naar draagkracht een bijdrage te leveren aan de samenleving die zo gul was naar hen.
Wellicht moeten we ze daarbij helpen, door geitenpaadjes naar belastingparadijzen te sluiten en een belastingschaal speciaal voor hen, eentje die past bij de prestige van hun fortuin.
'Mensen lieten hun families achter in de hoop op een betere toekomst, maar kwamen nooit meer thuis'
