Misschien is de stilte die volgt op het overlijden van een dierbare wel het ergst. Na het verlies is er eerst een overweldigende en woelige roes. Hoewel je je bewust bent van de wereld en het gekrakeel, gaat het door de verdoving van de dood langs je heen. Je neemt het waar, maar hoort het niet. De stilte, de stilte van de dood is als geen andere.
Daarna volgt de vanzelfsprekende stilte. Die van een leven dat doorgaat, een routine die weer opgepakt wordt, nieuwe verhalen en emoties die zich aandienen.