“Snap niet wat ze hier doet. Zo’n hekel aan de doorsnee Nederlander dat het op racisme lijkt.”

“Mensen afkomstig uit Islamitische shitlanden hebben hier de grootste bek en zijn absoluut niet verbonden met de autochtone bevolking! Het kopvod ontbreekt er nog aan.”

“Die @Hassnae is een schoolvoorbeeld van een inteelt Mocro die hier nièt thuishoort!!”

Dit is een kleine greep van de reacties op mijn laatste column. Wat heb ik voor verderfelijks gedaan? Opgeroepen de Tweede Kamer te bestormen? Met trekkers een snelweg geblokkeerd? Mensen bestolen? Sociale huurwoningen opgekocht en doorverkocht? Gas geboord in Groningen? Gepleit voor islamisering? Voorgesteld om witte Nederlanders te deporteren? Om witte snikkels te besnijden met een roestig mes?

Welnee, ik pleitte voor meer empathie en om verantwoord met je stem om te gaan. Ik schreef dat racisme, uitsluiting en ongelijkheid niet tot verbinding leiden en het antwoord van de boze burger is “Ondankbaar stuk verdriet!!!” en “Wat een rat is dat kut wijf .” Mét spatie voor de punt.

Dit is standaard. Een flink deel van de witte Nederlanders vindt dat mensen zoals ik hen dankbaar moeten zijn. Waarvoor precies? De rechten die biculturele Nederlanders hebben, zijn niet dankzij hen, maar óndanks hen.

Het feit dat ik hier leef, dat Nederland mijn land is, is dankzij mijn ouders, niet dankzij geborneerde koppen die terugverlangen naar de tijd waarin ‘gastarbeiders’ de vieze baantjes deden waar zij hun neus voor ophaalden. Onderdanig, zo hebben ze mensen zoals ik het liefst.

Dat ik publiceer, is dankzij mijn koppige volharding, want denk maar niet dat de rode loper voor je wordt uitgerold als je bij media aanklopt, dat de gevestigde orde op je zit te wachten of bereid is je te helpen.

In het debat wordt al decennia beweerd, dat als je als biculturele Nederlander maar meedoet en je aan de wet houdt, je er dan bij hoort. Dat je dan ook Nederlander bent. Maar de realiteit is dat hoe meer je als biculturele Nederlander meedoet, hoe succesvoller je wordt, hoe groter de haat en giftiger het racisme. En als je niet meedoet, zijn de haat en het racisme óók giftig.

De grap is dat deze lui de minste kritiek door biculturele Nederlanders ‘racisme’ noemen. Ze vullen hun dagen met zaniken, schelden iedereen verrot, lasteren.

Maar zodra een biculturele Nederlander een puntje aanstipt, krijsen ze hun huig uit hun keel dat je inteelt bent, op moet rotten en, de klassieker, ‘dat je alles wel racisme kunt noemen’.

Het ís racisme. Onverdund en onbeschaamd. En ik zal nooit mijn mond houden of dankbaar zijn voor types die denken dat ik hen wat verschuldigd ben, omdat ze toevallig een wittere huidskleur hebben en hun grammatica niet op orde.

Je kunt hoog en laag springen, rook en spuug uit al je lichaamsopeningen laten lopen. Maar Nederland is ook míjn land.

'Als je graag wilt verbinden, is het misschien een idee om rechten van anderen niet te verkwanselen'Lees ook