Maar na de scheiding van mijn ouders begon het te kriebelen. Mijn bekeerde moeder bleef moslim, maar ze organiseerde vaak wel een kerstetentje, of we gingen gourmetten bij mijn tante. Ook via verscheidene schoonfamilies leerde ik hoe knus én ongemakkelijk kerst kan zijn.

Nu tuig ik ieder jaar enthousiast de boom op met mijn vriend, terwijl we meeneuriën met Mariah Carey, de ’Queen of Christmas’. Op kerstavond kijk ik naar de ’All you need is love kerstspecial’, terwijl ik erover app met mijn beste vriendin. Ook ik barst in tranen uit als geliefden door de straten rennen en elkaar in de armen vliegen. Op eerste kerstdag komen we samen bij mijn zus, waar haar vier kinderen lekker de boel op stelten zetten.

Het hartverwarmende aan kerst is dat het een universele traditie is geworden, waar iedereen een persoonlijke draai aan kan geven. Met de geboorte van het kindeke Jezus heeft het weinig meer te maken, en mensen hebben er in de loop der tijd allerlei elementen aan toegevoegd en veranderd. Kon dat ook maar bij sinterklaas, een ’kinderfeest’ dat volwassenen steeds verder uit elkaar drijft. Een feestdag zou mensen toch moeten verbinden?

Kerst doet dat veel meer, al laat het ook de groeiende ongelijkheid zien. Sommigen geven luxe achtgangendiners, anderen eten een bescheiden maaltijd in een slecht verwarmd huis. Ik lees dat steeds meer mensen aankloppen bij de voedselbank en tweedehandscadeaus kopen bij de kringloopwinkel, alsof hergebruik iets is om je voor te schamen.

In veel huishoudens ontbreken ook familieleden. Ik richt me op de mensen die er wél zijn, en mijn gekozen familie van vrienden. Het draait niet meer om de dingen die ik als kind miste, maar om de kostbare momenten met dierbaren die ik door alle drukte te weinig zie. Kerst verloopt altijd rommeliger dan gepland, en toch zou ik het niet meer willen missen.

'Een woke menigte borrelt in hét monument uit de ’Gouden’ Eeuw dat herinnert aan het kolonialisme'Lees ook