Als je Amsterdammers volgt op social media, kun je er niet omheen; hier wordt driftig indoor gefietst, met als resultaat complete euforie. Spinningklasjes in high-end cyclestudios zijn een lichamelijke en mentale must voor de randstedelijke ’Havermelkelite.’
Als ik mijn Instagramfeed mag geloven verbrand je er niet alleen calorieën, maar stap je na een klein uurtje trappen spiritueel verlicht van je boutique-tweewieler.
Toen ik vijftien was zat ik op spinning bij de lokale sportschool in Coevorden. Een uptempo, maar suf fietsklasje. Met voornamelijk veertigplussers reed ik wekelijks een denkbeeldige Alpe d’HuZes. Heel cool was het niet, Billy Blanks’ Tae Bo was destijds de sporthype die iedereen in z’n greep hield. Desalniettemin deed spinning ook wat het moest doen; ik fietste mijn conditie naar een hoger level en na een klein uurtje stond ik buiten, en ging nat van het zweet verder met mijn leven.
Als ik nu cyclecontent voorbij zie komen, spot ik ronduit uitzinnige ‘riders’ die al juichend de ‘instructor’ onthalen, welke plaatsneemt op een door kaarsen verlicht podium. De luxe fietsenstalling is een soort heilige tempel en de instructor zit op het altaar. Je heilige saviour. Ze bieden opgebrande millennials de gelegenheid om verwaarloosde emoties om te zetten in cardio. Twee vliegen, één klap. Winstoptimalisatie. Daar houden yuppen wel van.
Tijdens een themaklasje met grimmige technobeats of het repertoire van Beyoncé volg je psychosomatische groepstherapie op een fiets. Er worden tranen gelaten, emoties vinden hun weg naar buiten en als je het gevoel hebt er alleen voor te staan, gilt de instructor je spirituele quotes toe: ‘Whenever you feel lonely, know that you’re not alone!’. Het spinningabonnement is een soort light-versie van een GGZ-traject, alleen dan oppervlakkiger en duurder. Wie zijn spirituele gezondheid in een cyclestudio komt vergaren moet zo’n honderd piek voor tien lessen lappen. Daar krijg je wel een live-healing en bij een enkele gym zelfs oesters na de les voor terug.
Het doet me denken aan Tony Robbins-conventies. Haast sektarische bijeenkomsten waar de razendpopulaire spreker en lifecoach voor honderden euro’s zalen vol onzekere en/of ongelukkige volgelingen naar meer zelfvertrouwen lult. Via flinke verdienmodellen die de hoop van tere zielen omzetten naar knaken, kraamt Robbins vergelijkbare XENOS-‘motivationals’ uit; “You are your energy!” Openbarend.
Dat er een enorme markt is voor standaard coachinggelul blijkt wel uit het feit dat er zoveel verschillende soorten zijn. Ook op de fiets. En, natuurlijk is sporten goed voor je mentale en lichamelijke gezondheid, dat zal ik nooit ontkennen. Sterker nog, ik lig zelf ook meerdere malen per week dubbelgevouwen tijdens bikram yoga.
Mijn lievelingsinstructrice Yasmin vind ik gewoon chill. Ze praat me naar een meditatieve staat met haar zalvende stem. Na de les fluister ik zachtjes ‘thank you’ over de balie. Daarna ga ik verder met mijn leven terwijl ik ‘m peer op mijn elektrische yuppenfiets. Onderweg naar huis scheld ik minimaal drie slalommende toeristen op het fietspad verrot. Iedere keer weer.
De videogesprekken die ik met mijn psycholoog voer, hebben nog niet echt zoden aan de dijk gezet. Mijn emotie-regulatie is nog helemaal niet waar het zijn moet. Het zou zomaar kunnen dat ik er binnenkort naast mijn rituele yogasessies toch eens een spinninglesje infiets. Ik kan zelf tenslotte ook wel wat extra spiritual healing gebruiken
'Mijn afkeer is gericht op de duizend-in-een-dozijn-coaches'
