Ieder jaar krijg ik ongevraagde digitale nieuwsbrieven met aanbiedingen: ‘Tien kadotips om jouw moeder mee te verrassen op Moederdag!’. Zo’n mail doet me niets, behalve verdriet. Aanbiedingen heb ik helemaal niet nodig, deze viering vind je niet in mijn agenda, ik hoef al acht jaar geen cadeau meer te kopen.
Het liefst zou ik haar verrassen met iets leuks en haar een knuffel willen geven, maar hoewel ze altijd mijn moeder zal zijn, bestaat mijn mama niet meer fysiek.
Sinds 2015 word ik rondom Moederdag extra geconfronteerd met pijn waar ik me al jaren omheen probeer te manoeuvreren en slechts af en toe ruimte voor maak. Verlies is lastig te verteren. Meestal openbaart zich op de dag zelf dan maar wat bewuste zelfkastijding en bittere jaloezie, want op Moederdag weet ik dat ik op Instagram langs blije families, innige omhelzingen, bijzondere momenten en prachtige vakantietrips scroll met haar, maar nooit de mijne; het zijn de mama’s van anderen.
Het is een van de weinige momenten dat ik het verdriet voel van het missen van een moeder, mijn fundament. Maar, ondanks dat ik het liever uit de weg ga, bevestigt mijn pijn dat ik haar nog niet ben vergeten. Dat de pijn ook ooit kan slijten is een diepgewortelde angst. Ik kan niet met, maar wil ook echt niet zonder. Mijn gebroken hart bindt me namelijk aan mijn liefde voor haar. Ik wil ‘m eigenlijk ook helemaal niet lijmen.
Als we Moederdag konden afschaffen zou ik ‘voor’ willen stemmen, maar ik gun iedere moeder een macaroniketting. Het gaat ook niet om mijn verlies en mijn verdriet, ook na de dood van mijn moeder blijft de wereld van een ander draaien. Dus ook om andermans moeders, in welke vorm dan ook.
Eigenlijk, als ik er zo over nadenk, is het best een prettig idee om deze dag te zien aankomen. Dan weet ik wat ik kan verwachten. Hoe ik er vervolgens mee omga is mijn keuze. Minder pijnlijk wordt het missen van mijn moeder toch niet, dat weet ik driehonderdvijfenzestig dagen per jaar. En zelfs met die pijn van alles zonder haar, heb ik het wonder boven wonder tot nu toe al gered. Al had ik dat voor haar dood niet geloofd. Of willen geloven misschien. Want een leven zonder allerliefste mam, leek het leven niet meer waard. Toch bleek er nog genoeg om voor te leven, gelukkig te durven zijn zelfs.
Mijn geluk had ik nog graag met haar gedeeld, hoor. Maar, zo is het nu eenmaal niet.
Accepteren is de sleutel, want shit happens to good people. Het is maar hoe je ermee omgaat.
Weet je, Moederdag is niet voor verdriet, deze dag is voor de liefde. En de liefde voor mijn moeder, die raakt echt niet op. In plaats van Moederdag uit de weg te gaan kan ik ‘m voortaan misschien maar beter vieren. Ik weet alleen niet hoe.
‘Ziek zijn is een van de weinige momenten dat mijn leven écht op pauze staat’
