Ik vind daten tegenwoordig zo vermoeiend dat ik me minstens eens per week voorneem de rest van mijn leven solo te spenderen. De bijkomende eenzaamheid en het langzaam muteren in een stoffig vrouwtje dat duiven voert in het park?
'Een match waarin wij vrouwen buitenspel worden gezet is het risico op blessures niet waard'
Neem ik wel voor lief! Dat klinkt namelijk vele malen aantrekkelijker dan de chronische interacties met mannen die alleen maar een spelletje spelen.
Uit eigen onderzoek is gebleken dat de Randstedelijke vrijgezelle man gemiddeld na date vier het veld verlaat. Mijn respondenten zijn voornamelijk mijn vriendinnen, dus bepaal vooral zelf hoeveel waarde je aan mijn conclusie hecht.
Hoewel de vrouwen die ik ken en ikzelf liever iemand in het café of op de groenteafdeling van de Ap tegenkomen, zijn we meestal gedoemd om onszelf op een datingapp te etaleren. Niet iedere match resulteert in een fysieke afspraak. Wanneer dat wel gebeurt en het klikt, volgt er vaak een tweede of meer. Al dan niet gepaard met een overdaad aan vleierij uit de mond van de heren. Echter, na date drie of vier is het meestal klaar. Poppetje gezien, kastje dicht.
Waar het bij de vrouwen die ik spreek meestal op stuk lijkt te lopen, is het onvermogen van de datepartner om onschuldig initiatief te onderscheiden van de hoop op een vaste relatie. Dat laatste is namelijk niet per definitie zo. Want zodra de independent stadsvrouw, na de man te laten aftrappen, zelf ook eens een date initieert, taait de man als donderslag bij heldere hemel af. De stadsman is als de dood dat we na te veel gezelligheid en het tonen van enthousiasme een complete bruiloft in Toscane willen plannen.
Dat hele spel van jagen en veroveren is leuk, en dat stellen we ook heus op prijs. Het wordt echter een probleem wanneer de spanning van het duel – en daarmee de interesse van de man – afneemt. Fast forward: de vrouwen bekopen de partij met verlies, nog vóór de eerste helft is afgefloten.
Opmerkelijk is het dan ook dat, wanneer we de conclusie moeten trekken dat onze onschuldige zet verkeerd is geïnterpreteerd, er doorgaans het volgende gebeurt: we nemen ons verlies, verlaten het speelveld, en na niet al te lange tijd komen diezelfde mannen plots weer scouten langs de lijn. Natuurlijk wel middels minimale inspanning en via een matig appje: ‘Hi, wat doe je vnv??’. Vaak met als enige intentie een avondje scoren.
Misschien moeten wij vrouwen dan toch eeuwig doen alsof we niet willen participeren. Om zo de aandacht vast te houden. Maar, tijd is kostbaar. Ook de onze. Dus laten we vanaf nu gewoon dit afspreken: mannen gaan eerst eens nadenken over wat het precies is dat ze zelf willen, voor ze zich weer op de vrije markt begeven. Telkens opnieuw aan dezelfde wedstrijd deelnemen moet beide partijen toch zo langzamerhand vervelen?
Als het aan mij ligt betreden we anders voortaan niet eens meer de arena. Een match waarin wij vrouwen doorgaans buitenspel worden gezet, is namelijk ook het risico op blessures niet meer waard.
'Hoewel ze altijd mijn moeder zal zijn, bestaat mijn mama niet meer fysiek'
