Als ’tegengeluid’ ben ik begin dit jaar gestart met het posten van mijn ergernissen, geklaag en haatgevoelens. Op Instagram deel ik met gepaste regelmaat lijstjes van onbenullige zaken waar ik een gruwelijke bloedhekel aan heb. En… dat zijn er nogal wat. Lekker op mijn eigen kanaal, waar ík de baas ben. Negatieve gevoelens verdienen tenslotte ook een plek in de wereld.

Neem nou mensen die ketchup boven curry verkiezen bij het eten van een frikandel-speciaal. Het feit dat ik bij iedere snackbarbestelling de vraag “curry of ketchup” moet beantwoorden, maakt me bij het schrijven van deze column weer ronduit bloeddorstig. Ik voel deze ergernis fysiek. Een frikandel-speciaal eet je met respectievelijk mayo, curry en uitjes. Heb je ‘onappetijtelijk’ hoog in het vaandel staan en wil je als consument van de heilige drie-eenheid afwijken? Kan, maar door jullie word ík nu lastig gevallen met tijdrovende vragen. Tijd die ik liever besteed aan het doemscrollen op mijn telefoon, terwijl die mand met alles behalve voedzaam-geluk in het vet hangt.

Een andere diepe kwelling is ‘shared dining’. Is het moeten delen van verbazingwekkend dure nano-gerechtjes in restaurants niet al erg genoeg, constateer ik gister bij mijn lokale supermarkt dat zelfs zij ‘shared dining servies’ aan de shopper trachten te slijten.
Zogenaamd leuk voor de Kerst. En wat denk je? Allemaal kleine kutschaaltjes!

Nu hoor ik je denken: wat een verwende meid. En daar heb je ook helemaal gelijk in. Ik heb het heel goed. Natuurlijk zitten er aan mijn leven ook aspecten die wat minder plezierig zijn verlopen, maar juist daaróm waardeer ik ontzettend wat ik heb. Dat geeft mij een vrijbrief om te zeiken over de kleine dingetjes, vind ik. Hup, eruit! Zo is alles weer in balans.

Omdat het leven uit plussen én minnetjes bestaat, vind ik dat er ook ruimte moet zijn voor de azijnpissers, de haathonden, de zeikerds. Want, hebben jullie enig idee wat er allemaal op microniveau mis is met deze wereld? Bovendien, zonder het negatieve valt er ook weinig te waarderen aan al het positieve.

Klagen zie ik als een nobel geschenk aan de optimisten.

Ginny Ranu: 'Doe ons maar een man van eind-twintig, die zijn jong en dorstig'Lees ook