Je bent aan het daten. Jullie hebben een klik, er wordt vaak afgesproken, gesekst misschien zelfs. Lieve woorden worden gewisseld en er is dagelijks contact. Dit gaat ‘m misschien wel worden, toch? Maar dan, zonder uitleg, zonder goede reden, ontstaat er een zekere afstandelijkheid, bloedt het dood of erger nog; je wordt compleet geghost.
Wie anno nu single is herkent zich vast in dit doodvermoeiende scenario.
Ook ik ben niet onervaren op dit gebied. In de tweeënhalf jaar tijd dat ik single ben, heb ik menig mannelijk schoon na een periode van maximaal enkele dates en/of maanden zien afzwaaien. Dat frustreerde natuurlijk enorm. Niet omdat ik nou zo graag een relatie wilde, maar vanwege mijn ego dat behoorlijk gekrenkt was.
Ondanks dat ik mijn verwachtingsmanagement redelijk op orde dacht te hebben, was het telkens hetzelfde liedje. Het begon casual, mijn volledige interesse was in dat stadium nog niet gewekt. Ik was ook nog niet bijster enthousiast. Dat is wat de mannen waar ik op val nóg interessanter vonden, want; jaagelement.
Maar, ook ik ben niet ongevoelig voor zalvende woorden via appjes of reacties op mijn Instagram Stories, dus vond ik het al snel toch wel gezellig. Dat was meestal het moment dat ik óók eens initieerde om af te spreken. Grote fout, want blijkbaar kom je dan al snel over alsof je ervan uitgaat dat enkel de dood jullie scheidt.
Na keer op keer een uitgebreide data-analyse te maken van appgesprekken, de frequentie waarop foto’s geliked werden en meer van zulk hoogwaardig onderzoek, kon ik tóch de vinger niet aan de pols leggen. Het lag ongetwijfeld niet aan mij. Bij het uitblijven van een ‘hoe en waarom’, was de enige logische verklaring het feit dat de man een eikel moest zijn. De opgekropte frustratie botvierde ik niet heel incidenteel met een uitgebreide psychoanalyse van hun gebreken, hup via een appje, mijn systeem uit en hun smartphone in. Dat luchtte op. Het voelde alsof ik zo mijn ego redde, maar ik liet eigenlijk juist blijken dat-ie in gruzelementen lag.
Het probleem lag ook niet echt bij de mannen. Ik wil ze niet helemaal vrijwaren van onvolwassen gedrag, maar laat ik het bij mezelf houden. In de eerste plaats viel ik op types waarvan ik eigenlijk wel wist dat het toch niks ging worden. Dat was lekker veilig, want dan hoefde ik me ook niet aan banden te leggen. Iets waar ik best wel eens moeite mee heb. Ten tweede; ik nam daten te persoonlijk.
Natuurlijk ben ik heus een leuk mens, maar dat betekent niet dat elke vent die ik tegenkom idolaat van me moet zijn. Bovendien: des te korter je date, des te minder goed je elkaar kent, des te meer reden om je ego te kalmeren.
Inmiddels heb ik een psychoanalyse van mijn eigen gedrag afgerond. Wat de reden voor een ander ook is, soms moet je zelf een verklaring vinden. Of accepteren dat je het nooit zult weten. Een dankbare les en op naar de volgende: Thank you, next!
'Voortplanten is heus niet altijd zo romantisch, je geeft er een boel voor op'
