Op de middelbare school wilde onze toenmalige directeur ooit een nieuw roostersysteem doorvoeren. Daar waren wij het als scholieren niet mee eens, zo polste ik in de grote pauze.
Binnen no-time had ik een groep boze medeleerlingen verzameld die de les wilden skippen om te protesteren in de aula. Na een kwartiertje mopperend in de hal te hebben vertoefd – want: hoe start je een protestactie als er niemand is om te luisteren? – droop ik af, terug naar het klaslokaal.
Mijn toenmalige mentor meneer Bischoff keek verbaasd op toen ik de les weer in sjokte. Van klasgenoten had hij al gehoord dat ik aan het protesteren was. “Waarom ben je hier? Als je vindt dat je genoeg goede argumenten hebt om te protesteren, dan moet je dat doen!
Ik ben van de regels, maar als ik een vrijbrief krijg om deze onder begrijpelijke omstandigheden te breken en dus een les te missen, dan hoef je mij dat geen tweede keer te zeggen. Niet lang nadat een stel medeleerlingen en ik door de gangen brulden dat iedereen moest komen protesteren, zaten we met praktisch heel VBO t/m Atheneum in de aula van de school.
De directeur kwam opdagen, luisterde, ging een gesprek met ons aan en uiteindelijk vonden we een middenweg in zijn nieuwe systeem en onze tegenargumenten.
Meneer Bischoff leerde me toen dat als ik vond dat ik genaaid werd, ik mijn mond open moest trekken. Het leven is niet altijd eerlijk en hoe groot of klein het onrecht dat je wordt aangedaan; stilzwijgen is toezeggen.
Het recht om te protesteren is wat mij betreft een belangrijk privilege in Nederland. Hier worden we in ieder geval niet zonder juridisch proces voor onbepaalde tijd in de cel geflikkerd als we ergens iets van vinden. Als we ten onrechte worden benadeeld, dan mogen we de barricaden op, in de hoop dat recht zegeviert. Dat doet het helaas niet altijd, vandaar dat het leven niet altijd even eerlijk is.
Ik begrijp waarom boze boeren de weg op gaan, waarom ze mestkarren uitstorten of bomen in de fik zetten. Wanneer mensen gefrustreerd zijn en ze niet worden gehoord, worden ze emotioneel. Dat praat rellen, vernieling, terreur, dreiging of geweld echter niet goed. Het is zéker geen manier om sneller te krijgen waar je recht op hebt. Uitzonderingen daargelaten, leven onder het schrikbewind van een dictator vergt misschien wel wat adequaters dan een een boze menigte op een grasveld en een goed gesprek.
Als iedereen die zich benadeeld voelt zijn gelijk gaat halen door zich als een stel woestelingen te gedragen, kunnen we een beschaafde samenleving wel opdoeken, en ik heb niet zo’n zin in die chaos.
Onbeschaafd protest zou niet aangemoedigd moeten worden, maar beschaafd protest kost tijd. Als opkomen voor waar je in gelooft, je gelijk halen en verandering doorvoeren te lang duurt, hoef je de strijd wat mij betreft ook niet te staken. Je moet ‘m alleen op een slimmere manier voeren.
'Mannen zijn bang dat ze ons moeten bezwangeren'
