Een jonge vader vertelde me hoe hij op kraambezoek bij vrienden was geweest. Hij had zijn dochter meegenomen die toen nog geen jaar oud was. Het was zijn vaste dag met haar, een dag zoals hij er al tientallen met haar had doorgebracht.
De daar aanwezige kraamhulp behandelde hem alsof hij zijn dochter die ochtend onverwacht in zijn armen gedrukt had gekregen als uit de kluiten gewassen babykonijn, en geen idee had wat hij met haar aan moest.
Op het moment dat hij iets uit de luiertas haalde, keek ze bewonderend toe en zei ze. “O, heeft je vrouw die ingepakt?” Toen hij een bakje met fruit tevoorschijn haalde, vroeg ze: “Wat handig, heeft je vrouw die voor je gesneden?” Hij voelde zich uiteindelijk genoodzaakt om de kraamhulp te vertellen dat hij misschien een man was, maar dat hij heus in staat was om een tas met luiers in te pakken en wat fruit in stukjes te snijden.
Toen mijn eigen vriend een week de honneurs waarnam terwijl ik een paar dagen wegging om aan mijn boek te werken, uitte een moeder van de crèche haar bewondering. Wow, een man een hele week alleen thuis met de kinderen. Zonder dat ik vooraf de vriezer had gevuld, schooltassen had ingepakt of door het hele huis briefjes had opgehangen met instructies. Tjongejonge, daar mocht ik me toch wel mee in mijn handjes knijpen.
Ik noem het ook wel het ‘lot uit de loterij’-narratief, waarin een man die basale zorgtaken verricht, wordt behandeld als een zeldzaam in het wild levend exemplaar van een met uitsterven bedreigde diersoort.
Mannen die op Instagram ‘supervader’ worden genoemd, omdat ze het haar van hun dochter invlechten.
Mannen die het predicaat ‘dad of the year’ krijgen omdat ze een middag tegen een schommel aanduwen in een druilerige speeltuin.
Een man die met een baby in een draagzak rondloopt en overal waar hij komt blikken van verwondering en vertedering oogst als ware hij Ryan Gosling in een grote mand met puppy’s.
En nu denk je misschien dat ik me hieraan stoor omdat ik het schofferend vind voor moeders, die vaak heel wat meer moeten doen om een medaille omgehangen te krijgen. Maar ik vind al die met verbazing doordrenkte lof ook juist enorm beledigend en infantiliserend voor vaders. Alsof de lat voor goed ouderschap voor hen zo’n beetje op de grond gelegd moet worden. Give the poor guys some credit, please.
Natuurlijk kun je betogen dat de lof die betrokken vaders oogsten, nu eenmaal voortkomt uit het feit dat vrouwen nog altijd vaak het leeuwendeel van de zorgtaken op zich nemen. Fair enough. Maar als we als samenleving verlangen dat mannen hun rol als vader en zorger serieus nemen, misschien moeten we hén in die rol dan ook eens wat serieuzer gaan nemen. Door bijvoorbeeld eens te stoppen om hen voor basale zorgtaken te prijzen alsof ze kleuters zijn die voor het eerst met een prikpen in de weer zijn geweest.
We houden er namelijk een achterhaald beeld mee in stand. Het beeld dat vrouwen één of ander aangeboren talent hebben voor ouderliefde, zelfopoffering en pedagogisch vernuft, wat mannen van nature ontberen. Alsof tal van betrokken vaders, same-sex-koppels en single dads niet al iedere dag het tegendeel bewijzen.
Om stereotypering te ontmantelen, schijnt het goed te werken als je de boel af en toe eens omdraait, zo weet ik sinds ik het onvolprezen Instagramaccount @manwhohasitall volg (bindende volgtip).
Dit bericht op Instagram bekijken
Dus dit proberen we bij ons thuis nu ook af en toe. Laatst vroeg iemand of mijn vriend echt altijd degene is die kookt.
Mijn vriend vertelde dat ik het ook wel eens doe als hij er niet is. Meestal vissticks of zo.
“Maar ja,” voegde hij toe, “Floor is dan ook een lot uit de loterij.”
De nieuwste column van Floor lees je hier.
'Hoog tijd om in dat hele mama-universum eens wat meer ruimte te maken voor vaders'
Floor Bakhuys Roozeboom (40) is journalist en schrijver. Ze woont samen met haar vriend en hun zoon (7) en dochter (4) in Haarlem tussen alle andere burgerlijk geworden Millennials. Dit najaar verschijnt haar debuut Daar ben jij nou eenmaal beter in over mannen, vrouwen en ouderschap.
