Job

Mijn vriendin – zelf moeder van twee levende jongens – knielt neer bij de boom waar we Jobs as hebben uitgestrooid. Ze heeft plantjes uit haar eigen tuin gegraven die we nu hier in de grond stoppen. Haar hond, die ons altijd vergezelt als we naar Jobs plekje gaan, ligt tevreden in de voorjaarszon te kauwen op een stok.

Bijna achttien jaar was ik moeder. Mijn zoon ging voor alles. Wilde ik op reis of een avondje weg, dan moest eerst de oppas voor Job (hij was gehandicapt) geregeld zijn. Ik zorgde heus goed voor mezelf, maar vooral zodat ik de zorg voor hem beter aankon. Kwam ik mensen op straat tegen, dan vroegen ze vaak eerst hoe het met Job ging, daarna pas naar mij.

Moederliefde

De kern van het moederschap is dat je zelf niet langer op de eerste plaats komt. Nu moet ik eraan wennen dat ik keuzes maak voor mezelf. Ja, ik heb een man, maar die redt zich ook prima zonder mij. Voor Job gold dat niet, die ging simpelweg dood als je hem niet uit bed haalde. Hij kon geen alarm slaan, laat staan zelf rechtop zitten of naar beneden lopen.

Als moeder had ik een heldere taak: zorgen dat hij at, dronk en in leven bleef. In dat laatste heb ik gefaald – mijn moederliefde kon het niet winnen van het lot – maar het voelde zo goed om echt nodig te zijn. Nooit hoefde ik me af te vragen waartoe ik op aarde was.

Nu zit ik met allerlei lastige zingevingskwesties. Hoe zorg ik ervoor dat ik ertoe doe? Moet ik koffie gaan schenken bij het bejaardentehuis in mijn wijk? Wandelen met verstandelijk beperkten? Toegegeven: soms, als ik een gehandicapte zie, heb ik de neiging hem uit zijn rolstoel te trekken en stevig aan mijn borst te drukken. Maar dat lijkt me niet de juiste motivatie.

Identiteit loslaten

Intussen heb ik mijn vaste baan als hoofdredacteur van het Nijmeegse universiteitsblad Vox opgezegd. Nog een identiteit die ik na jaren loslaat. Ik ben niet langer ergens de baas, liever verlies ik me in het schrijven zelf. Toen ik nog moeder was, durfde ik een bestaan als zelfstandig auteur niet aan (want hypotheek, want inkomen). Nu zou ik al mijn bezittingen kunnen verkopen en als een digitale nomade met een camper de wereld over trekken. Maar vrij voelt het nog lang niet.

Aan de Belastingdienst moet ik wat wijzigingen doorgeven. Met het zand van de begraafplaats nog onder mijn nagels, kruip ik achter de computer. DigiD vraagt mijn wachtwoord. Ik tik in: ‘J0bsmama4ever!’
De ex-moeder in mij breekt.

Alleenstaande moeder in 'Pointer' over woning voor meervoudig gehandicapte zoon: 'Er is helemaal niets voor hem'Lees ook