Verhoudingen

Iedereen zou de film The Hate U Give moeten zien. En niet alleen om te concluderen dat ‘die Amerikanen niet goed bij hun hoofd zijn en dat we het in Nederland wat dat betreft echt veel beter voor elkaar hebben’. Want ook al hebben we in Nederland geen last van schietgrage agenten en misschien zijn de zwart-wit verhoudingen hier iets minder gecompliceerd, helemaal zonder kleerscheuren komen wij er ook niet vanaf.

Eigen ervaring

Ooit werden wij (ik, mijn man en kinderen) in Amerika aan de kant gezet door de politie. Mijn man had iets te hard op het gaspedaal getrapt in een natuurpark ergens in de Rockies. Vanuit de zijspiegel zagen we hoe de agent ons benaderde. Hand op zijn duidelijk zichtbare wapen. Doodeng, hoewel ik me ook weer een soort van veilig voelde, omdat mijn man wit is. Desalniettemin maande ik de kinderen tot stilte en toonde meneer agent mijn vriendelijkste glimlach. Ik kan het navertellen.

Onze zoon

Laatst keken we de documentaire Verdacht. De verhalen van al die jonge, keurige jonge mannen, over hun gewelddadige, vernederende ervaring met de politie raakten mij zo erg. Ik kon alleen maar denken: wij hebben ook een zoon en voor die ene ‘narrow minded’ agent die hij misschien ooit tegenkomt in zijn mooie auto, die hij later ongetwijfeld van zijn eerlijk verdiende geld gaat aanschaffen, maakt het geen donder uit dat hij half wit is.

The Talk

In Amerika hebben alle zwarte ouders een gesprek met hun kinderen. Het heet The Talk. Het is een gesprek dat geen enkele ouder met haar of zijn kinderen zou moeten voeren. Dat gesprek waarbij je jouw kinderen leert hoe je dood door roekeloze agent met wapen kunt voorkomen. Agenten die weten dat het vonnis daarvoor hooguit een schorsing en nooit Dood door Schuld zal zijn. “Spreek met twee woorden. Handen op het stuur of dashboard. Vraag toestemming om rijbewijs of wat dan ook te pakken. Check voor het rijden altijd of alle lichten het doen, want een kapot licht kan jouw dood betekenen.”

Waarom?

Met tegenzin begon ook ik The Talk met mijn zoon van elf. Waarom? Vraag dat maar aan een willekeurig donker iemand in jouw omgeving. Waarschijnlijk hebben zij allemaal een familielid dat ooit voldeed aan ‘het’ profiel. En binnen die families is er waarschijnlijk ook wel een keurige zoon, liefhebbende vader, of hardwerkende oom, die toen ook met geweld te maken kreeg. Ik noem mijn eigen vader, mijn oom en mijn neefjes, allemaal onschuldig met een ‘verkeerd’ profiel.

lees ook
Waarom wij net zo houden van actrice Amandla Stenberg als van haar film ‘The Hate U Give’

Pissen tegen politiebureau

Ik heb dronken, witte studenten ooit wankelend tegen een politiebureau zien pissen. De politie sprak hen er vriendelijk op aan. Ze kregen niet eens een boete. Voor de zekerheid leer ik mijn zoon dat hij dat beter uit zijn hoofd kan laten, tegen een politiebureau aan pissen. Beter loopt hij even naar zo’n stinkend urinoir. Hoe erg kan het zijn? Bij mannen staat er immers nooit een rij.

Stilstaan bij vooroordelen

Laten we blij zijn dat excessen zoals in The Hate U Give hier niet plaatsvinden. Maar laten we vooral die film gaan zien en stilstaan bij wat vooroordelen met mensenlevens kunnen doen. En sta dan ook stil bij het feit dat er ook in Nederland ouders zijn die zich, terecht, zorgen maken, omdat hun zoon vanwege zijn ‘licht getinte huidskleur’ aan een profiel voldoet en daardoor altijd op zijn hoede moet zijn. En dat die zelfde zoons vriendjes hebben die achteloos met een hoodie op een winkel binnen kunnen stappen om daarna ongestoord tegen politiebureaus aan te pissen, en daarna zorgeloos hun roes kunnen uitslapen in hun eigen, vertrouwde bed.

Lees ook
Waarom ‘The Hate U Give’ nú al de belangrijkste film van 2019 is