Iedereen die mij kent, weet dat ik een godsgruwelijke hekel heb aan het fenomeen influencer. Ik kan het gewoon niet aanzien. Van die mensen die niks te melden hebben, maar op een dag besloten dat als zij niks kunnen, jouw kinderen dat ook niet mogen. Jouw kinderen doneren hun kostbare tijd, vastgeplakt aan een scherm, in ruil voor het eindeloze gebrabbel van de zoveelste YouTube-belofte. Soms is het een ellenlange instructiefilm waarin vrolijke meisjes omslachtig uitleggen hoe je glitterslijm moet maken. Voor wie een nog nuttelozer dagbesteding ambieert, zijn er de uitpakvideo’s van stuiterende kinderen die quasi enthousiast sponsorspeelgoed uitpakken. Van dit laatste YouTube-genre hoorde ik pas deze week, toen ik de documentaire Mijn Dochter de Vlogger keek.

Lees ook
Columniste Carol is klaar met ‘mamaschaamte’ rond hockeyer Kelly Jonker

Dankzij deze docu weet ik nu ook dat er nota bene ouders (volwassen en toerekeningsvatbaar) kirrend achter deze vlogtalentjes aan lopen om de boel een beetje te managen. Voor sommigen is het zelfs een fulltimebaan. Video maken, video uploaden. Extra internetbundels aanschaffen, zodat je ook tijdens de vakantie relevant kunt blijven voor al die volgers. Maar ze doen het echt allemaal voor de kinderen natuurlijk: “Nee liefje, die moet even over. Je praatte echt te snel.” Want die kinderen willen allemaal rijk en beroemd worden.

Het meest sneue vond ik de Meet & Greets. Naast die ouders die hun kinderen motiveren te blijven vloggen, zijn er ook ouders die hun kroost meenemen naar zo’n massale bijeenkomst. Ze staan dan urenlang achter een dranghek te wachten voor een gesigneerde foto met de online-sterren. De tranen schoten me in de ogen tijdens deze scène, maar dat had niets met ontroering te maken.

Lees ook
Carol over Katja Schuurman: ‘Hoe doe je dat, sex in een jacuzzi?’

Natuurlijk ben ik niet de doelgroep. Gelukkig maar. Ik verspilde vroeger ook veel tijd hoor, zoals met zuchtend naar de uitklapfoto van Michael Jacksons Thriller-album te staren. Ook voor hem heb ik urenlang achter dranghekken staan wachten. Maar het boeiende aan Michael Jackson was dat hij iets bijzonders bezat: talent.

Bij ons thuis is het kijken naar vloggers niet verboden. Maar wij voeren een positief ontmoedigingsbeleid. Dat houdt in dat we dingen zeggen als “Liever een YouTuber die veel heeft bereikt dankzij talent of een mooi verhaal, dan een YouTuber die talent heeft omdat hij veel volgers weet te bereiken”. Of ze iets begrijpen van deze cryptische levensles, weet ik niet, maar er is weinig tot geen interesse voor de nietszeggende monologen van dit soort wereldsterren.

Voor de ouders die 350.000 of meer volgers moeten entertainen is het al te laat. Maar tegen die aspirant-vlogouders zou ik zeggen: Maak het jezelf gemakkelijk en stuur af en toe gewoon een leuk filmpje van de kleinkinderen die aan een klimrek hangen, of dolenthousiast over het hockeyveld stuntelen naar opa en oma. Vinden ze enig, echt waar.