LINDA.originals producer Puck Teulings (28) probeert tijdens de coronacrisis haar culinaire skills te verbeteren.
Sinds ik het ouderlijk huis op mijn achttiende verliet, kennen mijn kookskills ups en downs. De eerste jaren op eigen benen at ik het liefst boterhammen met hagelslag en speklapjes vergezeld met kant-en-klare aardappelpuree, maar er was ook een fase waarin ik ongeveer 3209 euro per zelfgemaakt baksel van mijn nieuwe heldin Rens Kroes uitgaf.
Kortom, een culinaire achtbaan. Inmiddels zijn mijn kookkwaliteiten gestagneerd op een ‘oké’-level. Na mijn werk gooi ik groente op een bakplaat en pimp het door er wat ‘Johnie de Boer’-kruidenmix overheen te mieteren, terwijl vriendinnen bij elke borrel of etentje met gemak de mooiste creaties op tafel toveren – “Oh joh, is niks! Gewoon van Donna Hay” of: “Dit?! Heel simpel! Een Ottolenghi’tje”.
Ik durfde niet toe te geven dat ik Unox Soep in Zak thuis in een pan flikkerde om vervolgens mee te nemen naar feesten en partijen onder de noemer ‘zelf gemaakt’. Dus hield ik wijselijk mijn mond en hoopte maar dat ze niet snel een uitnodiging voor een culinaire avond terug verwachtten. Tot we ineens vanuit huis moesten werken. Opeens heb ik na werk zeeën van tijd en bedacht: ik zou best Puck Sterrenchef Teulings als bijnaam op mijn cv willen hebben. Ik duik de keuken in.
Dag 1: Ik sla een boek van Jamie Oliver open: Jamie in 15 minuten. Als ik de recepten bekijk en het scala aan ingrediënten lees, zinkt de moed mij in de schoenen. Dit is eerder Jamie in 50 minutes. Ik geef het boek Veg een kans. Doordat ik redelijk slecht ben in creatieve cadeaus vragen, staan de kookboeken wél altijd bovenaan mijn verlanglijstje.
Ik zie een simpele, doch indrukwekkend uitziende filospiraaltaart. Dit kan ik. Resultaat: mijn zielige worstvormige vulling ziet er niet uit naast Jamies wonderbaarlijke bakselwerk. Echter: het smaakt heerlijk. Deze eerste poging was esthetisch gezien nét wat te hoog gegrepen.
Dag 2: Tijd voor stoofvlees. De ultieme geile droom van menig kok. Een dag lang ploeteren in de keuken met als resultaat een heerlijk lang, ambachtelijk stuk gegaard vlees. Ik ga naar de Keurslager. Die lacht: “Je bent al de zoveelste vandaag, opeens gaan al die Amsterdammers die nog nooit een pan hebben aangeraakt koken.” Ik lach mee als een boer met kiespijn.
Het recept van de website Uit Pauline’s Keuken is makkelijk te volgen en het lukt zowaar. Na vier uur pruttelen is het resultaat daar. Zelfs mijn huisgenoot (die misschien niet anders durft te zeggen) beaamt dit: heerlijk.
Lees ook
Redacteur Suzette probeerde haar schermtijd terug te dringen
Dag 3: ZOET. Oké, na twee dagen kokkerellen wil ik wat anders. Bijkomend voordeel: meteen een goeie quarantainesnack bij mijn bingesessie van Mocro Maffia. Het wordt de Snickertaart van de website Chicks Love Food. 800 gram aan Snickers afgetopt met wat suiker, bloem en ei. Hier kan weinig mis gaan en dat is ook zo. Ik word bijna spontaan diabetespatiënt, maar dat mag de pret niet drukken. Bijkomend voordeel: je hoeft überhaupt niet meer te koken, hier kun je wel twee weken op teren. Scheelt weer gedoe.
Op dag 4 oppert mijn huisgenoot een recept uit haar kookboek: De snelle bakplaat. Vooral op het tweede woord sla ik aan. Een plaattaart met groene asperges en granaatappelpitjes lonkt. Ik kijk naar het recept en de ingrediënten en verbaas mijzelf erover wat voor natural beauty deze kanjer is. Met maar vijf ingrediënten kan dit toch niet? Ik ga aan de slag en het resultaat is verbluffend.
Ik staak mijn culinaire reis. Ik heb het antwoord gevonden: de bakplaat is de gouden vondst. Na wat verder speurwerk op het wereldwijde web zie ik overal de prachtigste creaties, met als basis steeds weer de allersimpelste constructie: je koopt vers bladerdeeg, groente naar keuze, toppings voor het oog en de oven doet de rest.
Lees ook
Redacteur Jorieke probeert meer te wandelen
Je haar zo min mogelijk wassen tijdens thuisisolatie, zo vergaat het redacteur Verena
