Als ik het bericht lees, voel ik verbijstering en afschuw. Dat voel ik elke keer als ik een bericht lees over een man die zijn familie denkt te moeten vermoorden, omdat hij niet met zijn verlies kan omgaan. ‘Familiedrama’s’ noemt de pers dit soort slachtpartijen doorgaans. Ik zou het liever over moorden hebben dan over drama’s, want een drama impliceert dat geen van de betrokken partijen er iets aan kon doen. Alsof het een trieste samenloop van omstandigheden is. En dat is het natuurlijk niet.

Lees ook
Tekort aan noodbedden slachtoffers huiselijk geweld: ‘Dit is onverantwoord’

Cijfers wijzen uit dat circa driekwart van de vrouwen die wordt vermoord, van het leven wordt beroofd door hun (ex-)partner. Dat is schrikbarend veel. Om te vergelijken: in het geval van mannen is dat aantal verwaarloosbaar. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat pers en publiek elke keer weer zo verbaasd reageren op familiemoorden. Ze zijn al zo lang als we weten schering en inslag.

Laten we de waarheid gewoon eens onder ogen komen: wanneer je als vrouw je partner verlaat, loop je fysiek gevaar. Dat mogen we als maatschappij niet accepteren. De pers zou niet steeds weer van een “onbegrijpelijk drama” moeten spreken, maar zou familiemoorden moeten duiden als een wezenlijk onderdeel van structureel geweld tegen vrouwen. Want dat is het. Deze moorden vinden plaats in een bredere context van vrouwen die mishandeld worden.

Lees ook
440 Turkse vrouwen die omkwamen door huiselijk geweld krijgen eerbetoon

Vanochtend keek ik de laatste aflevering van de Netflixserie Mindhunters, waarin een groep rechercheurs en wetenschappers in de jaren ’70 voor het eerst probeerden om seriemoordenaars te begrijpen. Dat deden ze door uitgebreid met daders te praten en vanuit een wetenschappelijk oogpunt patronen te omschrijven. Opeens bekroop me het gevoel dat dit precies het soort onderzoek is dat wij als vrouwen verdienen: een groot opgezet wetenschappelijk onderzoek naar wat mannen die hun gezinnen vermoorden, beweegt.

Nu lees ik steeds weer: ‘We snappen niet hoe dit heeft kunnen gebeuren, hij was zo’n aardige man!’ Ik snap dat nabestaanden het zo ervaren, als een donderslag bij heldere hemel, maar er zit natuurlijk meer achter. Als we dat nou eens leren begrijpen, misschien dat we dan een stapje dichterbij een oplossing komen. Maar dan moeten overheid en pers wél eerst erkennen dat vrouwen elke dag weer gevaar lopen. Want dat is wat er werkelijk onbegrijpelijk is.

Ben je slachtoffer van huiselijk geweld of ken je iemand die (vermoedelijk) slachtoffer is? Vraag dan om hulp. Bel 0800-2000 of ga naar www.veiligthuis.nl.