Het is Kerstmis en ik wens iedereen ontzettend fijne, warme dagen. Ik hoop tegen beter weten in dat er wat sneeuw valt. En natuurlijk wens ik iedereen een paar lekkere maaltijden, goede gesprekken en gezellig samenzijn toe. Toch wordt dit geen gezellige kerstcolumn. Ik zie namelijk voor het eerst nogal op tegen de kerstdagen. Ik voel me niet zo feestelijk. Of liever: ik voel me een soort kerstboom waar alle naalden zes maanden geleden al uit zijn gevallen en waar nog een halve gebroken kerstbal in bungelt.

Ik schreef eerder al over mijn depressie. De afgelopen maanden vecht ik hard tegen terugvallen, donkere gedachtes, maar ook tegen overmoedigheid: steeds als het iets beter gaat ben ik zo blij dat ik meteen terugval in oude patronen. Werkdagen van zestien uur maken, de hele dag manisch op sociale media discussiëren. Ik ga meteen weer in standje overdrive en val daarna onherroepelijk weer in een diep dal. Dagen waarop ik alleen maar slaap, huil, of een combinatie van beide.

Lees ook
Aafke: ‘De prestatiedruk op kinderen zoals Laurent levert gemankeerde kinderen op’

Je zou zeggen: simpel, werk iets minder hard, pak rust. Dat lukt me niet, niet alleen althans. Levensvreugd heeft voor mij zo lang gelijk gestaan aan een ongebreidelde ambitie, werklust en nieuwsgierigheid, dat het moeilijk voor te stellen is dat ‘rust’ dezelfde voldoening kan geven als werk. Laat ik het zo stellen: ik weet het wel, maar ik voel het niet. Wel voel ik dat ik onmogelijk op dezelfde weg door kan gaan. Ik loop tegen een muur aan.

Omdat de ggz in Nederland kapotbezuinigd is, red ik me nu al maanden met extra kalmeringspillen en de hulp van mijn man en familie. Structurele behandeling is in zicht, gelukkig, maar tot die tijd moet ik nog even overleven. Dat gaat dus met vallen en opstaan. De afgelopen maand ging het aardig de goede kant op, maar de afgelopen dagen zit ik weer vast in een diep zwart gat van waaruit het lastig ontsnappen is.

Lees ook
Aafke: ‘Roddelen is prima, tót het over jou gaat want dan is het overdreven’

En dus zie ik op tegen de feestdagen. Ik heb een fantastische familie en schoonfamilie, ze weten wat er speelt en zijn eindeloos lief en geduldig en meelevend. Aan hen ligt het niet. Maar ik wil niet de grote, zwarte wolk zijn die alle aandacht naar zich toetrekt. En dat doe je met een depressie nou eenmaal wel. Je bent onherroepelijk de moodkiller. Mensen maken zich zorgen, vragen zich af of ze wel grapjes mogen maken (please, do!), en lopen op eieren.

Thuisblijven is ook geen optie. Daar doe ik mezelf en mijn familie ook geen plezier mee. Dus ik ga. Met lood in mijn schoenen, dat wel. Een strip pillen in mijn handtas en een lelijke kerstrui aan – die zit immers net zo lekker als de pyjama waar ik al een week in rondloop.

Lees ook
Aafke: ‘Een burn-out zou even bespreekbaar moeten zijn als mascara’

Voor iedereen die zich, net als ik, om welke reden dan ook totaal niet feestelijk voelt deze kerst: ik denk aan jullie en hopelijk brengt 2020 je licht, rust, en warmte.