Zelf bezit ik minder genialiteit dan Laurent in zijn pink heeft zitten, maar als kind speelde ik niet onverdienstelijk harp. Ik deed al jong aan concoursen mee, had een goede docent, en op mijn elfde ging ik naar de vooropleiding van het conservatorium. Toen ik dertien was, won ik een wedstrijd waardoor ik als solist in het concertgebouw mocht spelen, live uitgezonden op tv. Mijn ouders waren er ook altijd bij – logisch, ik was nog een kind. Zij zorgden er ook voor dat ik les kreeg van de juiste docenten, hoe ver ze daar ook voor moesten rijden. Alles om mijn ontluikende muziekcarrière te faciliteren.

Lees ook
Wonderkind Laurent (9) stopt per direct met studie aan TU Eindhoven

Maar ik herinner me ook veel gesprekken waarin mijn ouders probeerden te peilen of ik er nog wel zin in had, in al dat studeren en oefenen. Of ik niet het gevoel had dat het moest van hen. Ze waren zich erg bewust van hun rol als ouder-van-een-getalenteerd-kind. Na mijn optreden in het Concertgebouw zei mijn vader: “Ik ben heel trots op je, maar je moet niet naast je schoenen gaan lopen.”

Die mate van reflectie is ver te zoeken bij de ouders van Laurent: elke keer dat hij een prestatie neerzet zoeken ze gewillig de media op om met hun zoon rond te paraderen. Ze deden daar gisteren nog een schepje bovenop. De ouders hadden het tot symbolisch doel gemaakt om Laurent binnen acht maanden, net voor zijn tiende verjaardag, zijn bachelordiploma te laten halen. Waarom? Ongetwijfeld omdat het een ronkend persbericht oplevert. De universiteit vertelde de ouders dat ze drie maanden extra nodig hadden om alle tentamens rond te krijgen, waarop de ouders briesend naar de pers stapten om te vertellen dat Laurent met zijn studie stopte.

Lees ook
Aafke: ‘Roddelen is prima, tót het over jou gaat want dan is het overdreven’

Dit is geen enkel opzicht meer in het belang van Laurent. Deze ouders zijn in de loop van de jaren verslaafd geraakt aan media-aandacht, en verzinnen steeds weer nieuwe hoepels waar ze hun zoon door laten springen. Laurent is een circuspaard geworden, ter meerdere eer en glorie van zijn ouders. Ze leren hem dat zijn identiteit volledig afhangt van zijn academische prestaties. En geloof me: die prestatiedruk levert gemankeerde kinderen op. Want een genie zijn op je tiende betekent niets meer zodra je twintig bent en voor het eerst een relatie probeert aan te gaan. Dan ben je opeens een kind dat nooit gepuberd heeft, nooit vriendjes heeft leren maken, nooit heeft geleerd om mens te zijn.