Ik heb al van kinds af aan last van depressies en ik had een flinke terugval. Het kwam nogal onverwacht: waar ik normaal gesproken elke ochtend met veel zin aan de dag begin, voelde alles van de een op de andere dag compleet zinloos en zwaar. Zelfs opstaan om naar de wc te gaan was opeens een angstaanjagend avontuur.

Het is een geluk bij een ongeluk dat ik ruimschoots ervaring heb met depressies. Dankzij snel ingrijpen, goede medicatie en een waterdicht vangnet (crisisdienst, gezin, familie, vrienden) voel ik me na een week alweer een heel stuk beter. Toch went het nooit. Wat ook nooit went zijn de reacties, wanneer ik open en eerlijk schrijf en praat over mijn depressies.

Lees ook
Aafke Romeijn is depressief, en schrijft daarom even geen column

Ik krijg iedere keer weer mails en berichten van mensen die zeggen dat ze blij zijn dat er zo open over gepraat wordt. Soms hebben ze zelf last van depressies, soms kennen ze het uit hun omgeving, maar altijd is de boodschap: stoer dat je ervoor uitkomt. Ik voel me zelf helemaal niet zo stoer, ik heb gewoon een ziekte. Als ik baal van een griepje tweet ik daar ook over.

Wat is het toch met depressies en burn-outs dat er nog steeds een taboe op rust? Het is niet zo dat mentale gezondheid in een verdomhoekje wordt geduwd: er is meer media-aandacht voor dan ooit. Soms lijkt het zelfs alsof een burn-out erbij hoort als je een ambitieuze dertiger bent. Misschien is dat juist deel van het probleem: omdat er zo veel en vaak over bericht en gepraat wordt, reageren mensen soms juist sceptisch. “Heb jij óók al een depressie?” Alsof mentale gezondheid een hype is waar je aan mee moet doen om credibility te creëren.

Lees ook
Aafke over Beau van Erven Dorens: ‘Hij is gemaakt om late night te doen’

In plaats daarvan zouden we eens moeten kijken hoe het komt dat zo veel mensen geestelijk lijden ervaren. Natuurlijk is er een biologische component, maar het is ook een maatschappelijk probleem. We leven in een wereld waarin politieke spanning en klimaatproblematiek jongeren het gevoel van uitzichtloosheid geven, en waarin individueel presteren boven alles gaat. Het taboe is niet dat mensen depressief zijn. Het taboe is dat dat geen individueel probleem is, maar dat we als samenleving verantwoordelijk zijn voor dat lijden. Dat is geen leuke boodschap, want een snelle oplossing is er niet. Maar goed: een depressie is nou eenmaal geen kermisattractie.