Ik heb zelf zes jaar voor de klas gestaan, als leraar Nederlands op een gymnasium in Utrecht. Lesgeven vond ik fantastisch: urenlang met pubers kletsen over onderwerpen die me aan het hart gingen. Mijn collega’s waren gezellig, de vrijdagmiddagborrels legendarisch, en toch heb ik het onderwijs vier jaar geleden vaarwel gezegd. De reden? Door het nakijken, de vergaderingen, ouderavonden, leerlingbesprekingen, excursies, surveillance-uren en andere randwerkzaamheden kwam ik nergens meer aan toe. En door alle bezuinigingen bestond mijn werk uit steeds meer onbetaalde randzaken.

Lees ook
Carol over lerarenstaking: ‘Ik ben godzijdank niet het onderwijs ingegaan’

Toen ik lesgaf werd er door de Algemene Onderwijsbond ook een oproep gedaan tot staking. Terecht ook: de salarissen van leraren waren al jarenlang bevroren, terwijl de crisis al een tijdje voorbij was. Iedereen was gefrustreerd. Maar staken? Ho maar. In de lerarenkamer werd er schamper over gedaan. ‘Staken heeft toch geen zin, joh,’ werd er gezegd. En ook: ‘Dan moet je zeker weer met van die gekleurde petjes op, allemaal applaudisseren voor slechte toespraken. Mij niet gezien, vet gênant!’ En vooral ook: ‘Als ik ga staken dan zit ik alleen mezelf in de weg, want dan lopen mijn leerlingen achter en verpesten ze hun proefwerk.’

Een van mijn collega’s kwam uit Frankrijk, en was verontwaardigd. ‘Als niemand gaat staken gebeurt er nooit iets.’ In haar vaderland wordt om het minste of geringste gestaakt, en zij ging wel. Mét petje. ‘Tous ensemble!’ zei ze nog, voordat ze de lerarenkamer uit liep. Alle andere collega’s namen nog een bekertje slappe automaatkoffie en begaven zich zuchtend naar hun lokalen. Van die passiviteit is gelukkig weinig meer over, nu. Het is natuurlijk godgeklaagd dat het zover heeft moeten komen, maar ik verwacht vandaag enorme drukte bij alle protestbijeenkomsten in de grote steden.

Lees ook
Aafke: ‘Mijn mans achternaam is Ieven en ja, dat lees je verkeerd’

En er is nog iets dat veranderd is sinds ik het onderwijs verliet. In mijn tijd stond de schoolleiding negatief tegenover stakingen. Zo negatief zelfs, dat als je wilde staken, je bij de rector moest kunnen bewijzen dat je lid was van een vakbond en de kosten gedekt zouden worden. Voor veel leraren was dat een brug te ver. Inmiddels zijn conrectoren en rectoren zelf ook woest. Ze zien hun personeel omvallen, hun leerlingen naar huis gestuurd worden, en voelen zich niet gehoord.

Mijn moeder staat ook voor de klas. Begin deze week belde ik haar om te vragen of ze ging staken. ‘Of ik ga staken?’ zei ze. ‘Ik kan niet anders: de hele school gaat dicht!’ Muziek in mijn oren! Schoolleidingen die eindelijk pal achter hun leraren gaan staan om te vechten voor wat écht belangrijk is: goed onderwijs, en blije docenten. Nu nog hopen dat de minister luistert.