Paniekaanvallen, PTSS en nachtmerries: de Franse Caroline wist te ontkomen toen terroristen het vuur openden tijdens de aanslag in de Bataclan.
Vandaag is de aanslag precies vijf jaar geleden. Caroline vertelde onderstaand verhaal destijds in LINDA.162.
“Heel even dacht ik nog aan een flauwe grap”, vertelt Caroline. Maar het volgende moment lag haar vriend Nicolas gewond op de grond.
“Door alles wat ik doe, sluimert het gemis van Nicolas. Hij was de liefde van mijn leven. Soms word ik vanuit het niets door somberheid overvallen. Dan zit ik als bevroren achter mijn computerscherm. Ik heb het schrijven van mijn proefschrift een jaar na het bloedbad weer opgepakt. Maar makkelijk is het niet. Ik heb moeite me te concentreren en mijn stemming kan elk moment omslaan. Dan ben ik ineens woedend, verdrietig of voel me helemaal leeg vanbinnen.”
“Ik leerde Nicolas kennen toen ik na mijn studie in het zuiden van Frankrijk in Parijs ging wonen. Hij was de geboren Parisien, ik het meisje uit de provincie. Hij gaf les in informatica en was ontzettend geliefd bij zijn studenten. Ik ontmoette hem via een datingsite en het was meteen raak.”
“Na een jaar trok ik bij hem in. We waren dol op dezelfde muziek, vooral jarentachtigrock, en gingen graag samen naar concerten. Oké, dat lukte maar zelden, want Nicolas had drie kinderen uit eerdere relaties: eentje die bij ons woonde en twee die we tijdens de weekends en vakanties zagen. Maar een concert van de Eagles of Death Metal konden we niet laten schieten.”
“Toen de band Kiss the Devil inzette, hoorde ik plotseling knallen, alsof er duizenden rotjes tegelijk werden afgestoken. Heel even dacht ik nog aan een flauwe grap, het volgende moment viel Nicolas gewond naast me op de grond. Instinctief liet ik me ook vallen. Daar bleef ik zo onbeweeglijk mogelijk liggen, mijn haren voor mijn ogen. Om me heen hoorde ik schoten, huilen en geschreeuw.”
“Ik besefte dat ik weg moest zien te komen en besloot het erop te wagen. Rennend wist ik de hoofduitgang te bereiken. Buiten schuilde ik in een portiek. Ik wilde terug om Nicolas te zoeken, maar een jongen die daar ook zat, hield me tegen. ‘Het is nu ieder voor zich.’ Ik werd naar een noodhospitaal van de brandweer gebracht. Ik was Nicolas nog steeds kwijt, vroeg me af of hij dood was en hoe het dan in godsnaam verder moest.”
“Alles is precies zo uitgekomen als ik tijdens die nacht vreesde. Ons appartement moest worden verkocht, ik ging acht maanden bij mijn ouders in de Dordogne logeren. Ik voelde me zo eenzaam met mijn verdriet. Via de gemeente Parijs kreeg ik met voorrang een sociale huurwoning toegewezen. Het eerste jaar kwam ik amper buiten, naar feestjes of diners ging ik niet meer.”
“Nog steeds niet. Ik blijf liever binnen, in de veiligheid van mijn nieuwe huis. Films en series kijken. Of schilderen. Er zit nog zo veel pijn in mij. Dat uit zich vaak ook fysiek, met vreselijke kramp in mijn buik. Volgens de mensen van de psychiatrische kliniek waar ik een tijdje opgenomen ben geweest, komt dat omdat het me niet lukt om mijn gevoelens te uiten. Dan komt het er op een andere manier uit. Pessimistisch ben ik niet, optimistisch evenmin. Ik zie wel hoe het verdergaat. Op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar zíjn.”
De verhalen van Caroline en andere Parijzenaars die de hel van Bataclan meemaakten, zijn verschenen in LINDA. ‘OH LÀ LÀ PARIJS’.
