Na dertig jaar als chef-kok gooide schrijfster Louise Kennedy het roer om, en publiceerde ze op haar 55ste haar eerste roman over een tumultueuze, verboden liefde ten tijde van de Noord-Ierse Troubles.
“Het schrijven heeft mij gevonden”, vertelt ze aan LINDA.nl.
Midden jaren zeventig domineren ontploffende autobommen en mensen die worden beschoten of vermoord het Ierse nieuws. In Verboden terrein volgen we Cushla Lavery – een 24-jarige katholieke basisschoollerares uit een dorpje bij Belfast. Tijdens een bardienst in haar de pub van haar familie ontmoet ze de oudere, getrouwde én protestantse advocaat Michael Agnew. Ondanks hun verschillen beginnen ze een stormachtige affaire, waarbij de conflicten tussen hun werelden steeds groter worden.
Louise Kennedy wordt acht jaar geleden door een vriendin uitgenodigd voor een schrijfgroep. Na een dag tegenstribbelen, gaat ze toch mee. “Het was ondraaglijk”, weet ze nog. “Al snel bleek dat ik de enige persoon was zonder half voltooide memoires of een schrift vol gedichten.” Toch stemt Kennedy ermee in om binnen vijf weken een kort verhaal te schrijven. “Na een paar regels wilde ik niets anders meer. Het is niet dat ik dol ben op schrijven – ik vind het moeilijk – maar ik voel me verschrikkelijk als ik het niet doe.”
Haar ster rijst snel. In 2021 debuteert Kennedy met de veelgeprezen verhalenbundel The End of the World Is a Cul de Sac en nu is haar eerste roman in het Nederlands vertaald. Net als haar hoofdpersoon groeide ze op in een katholiek gezin in een dorpje bij Belfast dat overwegend protestant was. Van heilige communies tot bomdreigingen, veel is uit haar eigen leven gegrepen. “Ik was zeven in 1975, het jaar waarin Verboden terrein zich afspeelt, en ik had een van Cushla Lavery’s leerlingen kunnen zijn. Net zoals zij begonnen we elke schooldag met ‘Het Nieuws’. Omdat de plek waar we woonden verscheurd was, waren we een soort kleine oorlogsverslaggevers.”
Het geheim van Francine Oomen bleek ook dat van haar moeder: 'Het monster wordt steeds groter'
In Verboden terrein denkt Cushla terug aan een verjaardag waarbij ze als kind voor het eerst besefte dat ze anders was. Omdat ze katholiek is, spelt ze de letter ‘h’ als ‘haitch’ – terwijl de alom aanwezige protestanten daarvoor het woord ‘aitch’ gebruiken. Kennedy maakte precies hetzelfde mee. “Tot die dag begreep ik niet dat ik in een verdeelde wereld leefde, en ik herinner me nog steeds het ontluikende gevoel van anders zijn, of op de een of andere manier verkeerd. Toen ik ouder werd, leerde ik voorzichtiger te zijn.”
Op haar twaalfde verliet ze Noord-Ierland. Begin jaren zeventig staken veel familieleden al de grens over nadat er twee bommen bij haar oma’s pub geplaatst waren. Kennedy bleef omdat haar vader een baan kreeg in Belfast, maar hij besefte al snel dat hij de enige katholiek onder 150 medewerkers was. “Sommige collega’s spraken niet tegen hem, en hij werd meerdere keren naar huis gevolgd door een motorrijder met een bijrijder. Dat was hoe destijds sommige sektarische moordaanslagen gepleegd werden. In 1979 was de situatie onhoudbaar geworden, en verhuisden we naar het zuiden.”
Kennedy’s personages zijn fictief. Juist daarom wilde ze dat de wereld van haar roman authentiek was. “Bovenal wilde ik de atmosfeer van angst en spanning vangen die iedere dag over ons heen hing, en elk aspect van ons leven infiltreerde. De volwassenen om ons heen waren nerveuze wrakken. Er waren tienduizenden soldaten en agenten, checkpoints en fouilleeracties kwamen veel voor. In een van de eerste scènes kijkt Cushla toe hoe haar buurman zijn auto op een bom controleert – ik zag dit in onze straat. “
Philip Huff schreef roman over gewelddadige jeugd: 'Dat je in bed ligt en denkt - hoorde ik nu wat?'
De schrijfster woonde in verschillende delen van Ierland en de wereld, maar vond nooit haar weg terug naar Belfast. “Als ik terugging voor familiegelegenheden zoals bruiloften en begrafenissen, was er iets veranderd. Ik was mijn accent kwijt, en mensen zagen me als een zuiderling. Het leven dat we hadden was weg, en ik zou opnieuw moeten beginnen, als een vreemde. Dat trok me niet.”
“Schrijven heeft me thuisgebracht, zowel op de pagina als letterlijk”, merkt ze nu. “Een vrouw uit Belfast die me volgt op Twitter berichtte me omdat ze me op de radio had gehoord, en bijna de berm inreed toen ze mijn zuidelijke accent hoorde. ‘Je hebt een noordelijke stem als je schrijft. Je twittert zelfs als een noorderling!’ zei ze. Daarom houd ik zo van dit werk: ik ben mijn ware ik op de pagina, het schrijven heeft me terug naar het noorden gebracht.”
In 2019 hoort Kennedy dat ze stadium drie huidkanker heeft. De eerste, ‘rommelige’ versie van Verboden terrein schrijft ze in die ‘enge, maar productieve’ periode. Vorig jaar september blijkt de ziekte terug en start de schrijfster immuuntherapie. Een zware tijd, maar de medicatie werkt. “Een recente scan vond geen tumoren. Hopelijk blijft het zo! En ik ben weer aan het schrijven.” Kennedy werkt aan een roman die zich afspeelt in Londen en Ierland. “Ik ben in de ‘dit is een fantastisch idee’ fase, wat betekent dat wanhoop en twijfel in aantocht zijn. Ik zou het niet anders willen.”
Lees hier alvast het eerste hoofdstuk van ‘Verboden terrein’ door Louise Kennedy op LINDA.nl.
Lees hier het eerste hoofdstuk uit nieuwe thriller 'De Ripper Connectie' over de moord op een prostituee
